Rozdział 12

- A co z mieszkaniem?- zapytałam Harrego

- Nie wiem, może na razie nie sprzedawaj.

- Masz racje nie mam do tego na razie głowy. Klucze dam Jamie. Bo właśnie musze jeszcze się z nią i Jasonem spotkać.

- Czyli jutro się z nimi spotkasz więc bilety zamawiam na pojutrze.

- Ale wieczorem, jeszcze musze zobaczyć się z profesorem no i zdążyć wszystko spakować.

- Ale nie ma po co wszystkiego brać, tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Jak wrócimy z Polski na wystawę zabierzemy wszystko prosto do Londynu.-

Usłyszałam otwierające się drzwi. Chłopcy śmiejąc się wpadli do mieszkania, może z wyjątkiem Liama który spojrzał na nas z bezradnością.

- Hej marchewy, co robiliście?- poruszył zabawnie brwiami wskakując na łóżko pomiędzy nas.

- Boże Meg, weź ich sobie, ja nie chcę dłużej z nimi mieszkać.- jęknął Liam siadając na fotelu.

- Wiesz co? Jak możesz? Przecież z nami jest taak fajnie, no Liamku uśmiechnij się- mówił do niego Zayn śmiejąc się.

- Meeeeggi! Tęskniłem!- wydarł mi się ten głupek do ucha i przytulił mnie. Do dobra, Tommo coś na sto procent dziś brał.

- Gdzie dziewczyny?- Harry odezwał się obejmując mnie w pasie. Nie musze chyba wspominać że przy okazji zepchnął Lou na ziemię.

- Gdyby nie to że dzięki temu wróciłeś do żywych, to bym ci coś zrobił, a nie czekaj, i tak ci coś zrobię.- zmrużył oczy i wystawił Harremu język.

- Podaliśmy im adres i przyjadą tutaj, myślą że to niespodzianka.- wytłumaczył Horan chodząc po całym pokoju i oglądając wszystko co mogło mu wpaść w ręce.  Usłyszeliśmy dzwonek do drzwi, oo, ktoś kulturalny istnieje. Nie to co chłopcy. Zostałam w moim pokoju  a reszta wyszła do pokoju obok. Czekałam na Harrego i przysłuchiwałam się ich rozmowie.

- Cześć kochanie.- usłyszałam głos Zayna zapewne skierowany do Kasi.

- No to gdzie ta niespodzianka?- usłyszałam głos Dan, a zaraz po nim Emily:

- Harry? Nawet ty tu jesteś?- zaśmiałam się cicho. Pewnie wcześniej niezbyt dużo wychodził i w dodatku jest uśmiechnięty.

- Jest specjalna okazja i to głównie dzięki niemu tu jesteście. No może trochę jeszcze dzięki Zaynowi.- dodał Niall i założę się że w tej chwili Malik wypiął dumnie pierś do przodu. W mojej sypialni pojawił się Harry wyciągając do mnie dłoń.

- Idziemy?- szepnął spoglądając gdzieś w moje oczy.

- Boję się.- słysząc to zbliżył się do mnie i lekko pocałował po czym wyszeptał wprost do moich ust- Jestem przy tobie.- Jego ramiona opatuliły mnie przyciskając do swojej piersi. Ręka znalazła się na moich włosach delikatnie je głaszcząc.

- Gotowa?

- Mhm.

Chwyciłam jego dłoń i niepewnym krokiem ruszyliśmy do reszty. Pierwsza zobaczyła mnie Em i od razu zaczęła piszczeć przez co Dan razem z Kate, które stały tyłem do nas się odwróciły i doznały niezłego szoku. Ja za to miałam ochotę się rozpłakać.

- Meggi?- zapytała szeptem Kate na co ja się uśmiechnęłam przez łzy i pokiwałam twierdząco głową.

- Ja pierdziele.- usłyszałam w języku polskim. Emily podeszła do mnie i mnie mocno przytuliła.- Cholera, ty istniejesz- znowu po polsku, może to z wrażenia.

- Tak, istnieję.- odpowiedziałam również w naszym ojczystym języku którego dawno już nie używałam.

- O w dupę, kurwa mać, - tym razem to wypadło z ust Kasi

- Może by tak po angielsku?- stwierdził Zayn,  my zaczęłyśmy się śmiać.

- Tego raczej nie da się przetłumaczyć na angielski, skarbie- powiedziała Kate do Zayna

- Ja wiem co znaczy kurwa! zaczął sobie śpiewać Louis, a my się zaśmiałyśmy.

- No to pozostała reszta słów miała podobne znaczenie.

- Wy!- wskazała Em na chłopców- Czemu nic nie powiedzieliście?! I w pgóle to o co chodzi?

- Za karę wynocha.- stwierdziła Dan a chłopcy pytająco na nią spojrzeli.- No co? Chyba nie sądziliście że zostaniecie z nami jak odzyskałyśmy Meg.

Chłopcy skierowali się do wyjścia, oczywiście z wielkimi pretensjami, ale wyszli. Ostatni wyszedł Harry w drzwiach odwracając sie do mnie.

- Ja też muszę?- dziewczyny się zaśmiały a ja uśmiechnęłam się do niego i podeszłam bliżej i pocałowałam go.

- Do jutra-

- Mhm, kocham cię okruszku.- wyszeptał cicho

- Idź już

Z niechęcią, ale wyszedł. A kiedy tylko zamknęły się drzwi mieszkania za nim dziewczyny zaczęły piszczeć i mnie przytulać.

Zastanawiam się czy ktoś słysząc tą historię będzie w stanie w nią uwierzyć. Bo te debilki siedzą przede mną z takimi minami że ledwo powstrzymuję się od śmiechu. A swoją drogą sama w nią nie mogłam uwierzyć.

- Czyli wróciliście do siebie?

- Mhm

- Od razu to widać, po co w ogóle pytać- zaśmiała się Kate.

- Mogłybyście mi opowiedzieć co się z nim działo jak mnie nie było?- Wiem, mogę o to równie dobrze zapytać jego, ale to nie to samo. Nie chcę tego robić chociażby dlatego, że te wspomnienia są dla niego trudne, i bolesne.

- Nic ci nie mówił?

- Mówił, ale niewiele. Powiedział że sam sobie nie radził, zresztą sama widziałam wtedy, za kulisami koncertu.- O tych jego samobójczych myślach nie chcę mówić dziewczynom. Przecież dobrze widziałam jak trudno mu było mi o tym powiedzieć. Niech ta sprawa pozostanie między nami.

- Załamał się –zaczęła Emily – Nie odeszłaś tylko ty, on stracił i ciebie i dziecko. Wiesz jak ją cholernie kochał. Szukał was wszędzie, wynajął detektywa, prosił fanki o pomoc. Ale wtedy żył jeszcze nadzieją na to że cię odzyska.

- Zayn mi opowiadał jak zachowywał się kiedy dowiedział się że nie żyjesz. Rozwalał wszystko co miał pod ręką, po czym upadł na ziemię i płakał całą noc. Potem zdeterminowany błagał twoich rodziców żeby pochować cię w Londynie, a w końcu po twoim pogrzebie zniknął.

- Jak to zniknął?-

- Wysłał Liamowi smsa że wyjechał i jest ok, nie wie kiedy wróci. Po dwóch tygodniach pojawił się w domu na parę dni i pojechał do swojej mamy.- wytłumaczyła Dan a Kate dodała:

- Na miesiąc.

- Kiedy wrócił siedział cały czas sam, oglądał wasze zdjęcia, filmy, wszystkie pamiątki po tobie. Mało co z nami rozmawiał, nawet z Lou nie chciał zamienić słowa.

- Ostatnio się trochę mu poprawiło. Rozmawiał z nami, wychodził z pokoju, ale nie na zewnątrz. Wychodził kiedy musiał, ale widać było że bardzo się starał powrócić do życia..- dokończyła Danielle a ja słuchałam z bólem serca tego co mi mówiły. Jak on cierpiał, moje kochanie, nie mógł się w ogóle pozbierać. Kasia mnie przytuliła i po kilku minutach zapytała:

- A ty? Jak sobie radziłaś?

- Źle, kompletnie nie dawałam rady. Wszystko się zawaliło, Harry, rodzice. Przerastało mnie to, byłam zupełnie sama.

- Musze podziękować porządnie Zaynowi za to że cię zaprowadził za te kulisy.- zaśmiała się Kate, przez co wszystkie zaczęłyśmy się śmiać.

- Dobra, dziewczyny, koniec smutania, trzeba uczcić to że wróciłaś- powiedziała Dan nalewając nam do kieliszków wina.

- Teraz czas na was, jak tam chłopaki?- zapytałam spoglądając na wszystkie trzy.

- Jest cudownie- rozmarzyła się Dan, no co się dziwić, zawsze z Liamem stanowili doskonałą parę, rzadko się kłócili, wytrzymali najgorsze kryzysy, kochają się no. Dobrze że mam mojego loczka.  – Liam zaprosił mnie na wakacje do Grecji. Wynajął tam domek tylko dla nas.

- Grecja? Ja to chyba nigdy nikogo nie znajdę- westchnęła Em wypijając całą zawartość kieliszka.

- a Niall?- przecież on się jej zawsze podobał, z tego co pamiętam to ona jemu też.

- Nie wiem, ma mnie w dupie, i chyba nie mam co liczyć na cos więcej.

- Moim zdaniem to pan Horan jest po prostu zbyt nieśmiały.

- Znamy się dwa lata! Ludzie, rozumiem że można się bać, ale bez przesady! Mógłby chociaż mnie zaprosić na randkę, no nie?!- nie dziwię jej się. No bo Niall zdecydowanie coś do niej czuje, ale ile można czekać? Em też chce poczuć się kochana i szczęśliwa. A jak Horan nie streszczy dupy i nic z tym nie zrobi ta ktoś mu ją sprzątnie z przed nosa.

- Ej spokojnie, pewnie boi się wyznać uczuć- stwierdziła Dan, a Em nalała wylała resztkę wina do swojego kieliszka.

- Ej no, skończyło się!- jęknęła. Coś czuję że ona ma ochotę się dziś upić.

- Spokojnie, mam więcej.- powiedziałam i przyniosłam jeszcze dwie butelki.

- A jak tam Malik, hm?- Kasia się zaczerwieniła i spojrzała na mnie

- Jest dobrze, bardzo dobrze.

- Planujecie jakiś urlop?

- Nawet mi nie przypominaj!- krzyknęła nagle Kate- On chce mnie zabrać do Bradford!

- Do teściów?- zaśmiała się Dan na co Kate spiorunowała ją wzrokiem.

- Cholera! Dolejcie mi też bo nie wytrzymam dzisiaj- powiedziała po czym Em dolała nam wszystkim wina.

- Aż tak źle?- zapytałam cicho

- Źle? Jest tragicznie! Oni mnie nie znoszą. Nic im nie pasuje. A ja tam się zachowuje najlepiej jak umiem, nie pyskuję, jestem miła dla wszystkim, nie obnoszę się z uczuciami przy nich, nawet go nie dotykam!

- I to im przeszkadza?

- Między innymi. Jestem chrześcijanką.- Kate westchnęła, no tak, Zayn nie jest.

- Zaynowi to  w niczym nie przeszkadza, ale oni to jakiś koszmar. Wszędzie widzą problemy, to jak będzie wyglądał ślub, w jakiej religii wychowamy dzieci. A my na razie nawet nic takiego nie planujemy. Poza tym pochodzę z Polski co tez im przeszkadza.

- Wow, nieźle.- skomentowała Dan na co tym razem Kate dolała sobie alkoholu.

- Moi rodzice tez go nie lubią, głównie z tych samych powodów. PO prostu weźmiemy szybki ślub w LA i nie będą mieli nic do powiedzenia.

- Ej no chyba nas zaprosisz!- zaprotestowała Em

- A po co mi na ślubie takie wariatki jak wy?

- Wiesz co? Nie odzywaj się do mnie.- powiedziała Em i odwróciła się do niej tyłem. Założyła ręce na piersi ale po kilku sekundach wybuchnęła śmiechem. Ta to już miała w krwi trochę procentów.

- Pamiętam jak moi rodzice poznali Harrego. – na wspomnienie tego dnia samej zachciało mi się śmiać.

______________________________

No więc kilka informacji:

- muszę chyba was zacząć czymś straszyć żebyście zaczęły mi dodawać komentarze. 

- ludzie weźcie się do roboty i napiszcie kilka słów! Proszę! Obiecuję że jak będzie dużo komentarzy rozdział będzie szybko! Choć i tak dodaję je często to 13 pojawi się w sobotę. O ile się postaracie lenie wy.  

 

 

ask

gg 43034576 
tt @Meggi__Styles