Rozdział 33

HARRY

- Styles do cholery! Weź się do roboty! Powtarzamy ten fragment dwudziesty raz!- wściekły głos obudził mnie z rozmyślań. Studio. Pomieszczenie z którego nie wychodzę. Dzień i noc tu siedzimy i nagrywamy. Nie mam już sił, nie mam nawet czasu żeby pomyśleć o tym wszystkim. Tyle dobrze że nie mam również czasu na to żeby myśleć o Meg. Choć jak już o czymkolwiek myślę to tylko o niej.

- Zróbmy sobie przerwę.

- Dziesięć minut.

Bez słowa wyszedłem z pomieszczenia. Szedłem bez celu, chciałem po prostu być sam. Wszedłem do garderoby czy co to było i usiadłem na kanapie. Otworz6yłem portfel i wyjąłem coś co ciągle przypominało mi o jednej osobie.

„Kochany mój,

Czekam na dole.

P.S. Dzięki temu że wcale na ciebie nie patrzyłam w lusterku stwierdzam że nadal jesteś niesamowicie seksowny i pociągający.”

Żółta samoprzylepna karteczka. Ten charakter pisma. Próbowałem sobie przypomnieć dlaczego zabrałem ze sobą tą kartkę? Wtedy u babci Meggi, w Polsce, wtedy przylepiła to na lusterku. Kochany mój. Jej kochany. Ja. Ona mnie kocha a ja ją tak skrzywdziłem. Kiedy zamykam oczy widzę jej twarz przepełniona bólem kiedy wychodziła ze szpitalnej sali.

„To co mi teraz zrobiłeś boli sto razy bardziej niż to co zdarzyło się w tamtym lesie.”

Jej słowa ciągle krążą po mojej głowie. Odbijają się echem powodując coraz większe spustoszenie.

To dla jej dobra.

Jest bezpieczna, nic jej się nie stanie. Harry głupku, tylko ją ranisz, nie potrzebuje cię. Lepiej będzie jej bez ciebie, nie możesz jej tak ciągle zawodzić. Tylko ją ranisz, będąc z nią czułaby się źle, nie byłaby bezpieczna, wiesz o tym. Teraz jest jej lepiej, nic jej się nie może stać, nikt nie chce jej skrzywdzić kiedy nie jest z tobą. I tak nie umiałeś jej chronić więc po co jej taki chłopak?

Bo ten chłopak ją ciągle kocha…

Spuściłem głowę na dół ściskając w rękach karteczkę. Małą żółtą karteczkę która była moim dowodem na to że mnie kocha.

- Harry.- Niall usiadł obok mnie. Nie miałem siły na niego patrzeć, poznałem go po głosie.- Co ty do cholery robisz, co?

- Jak to co robię, mamy przerwę.

- Jesteś taki głupi czy tylko udajesz? Ciągle o niej myślisz, myślisz że tego nie widać? Mylisz tekst, jesteś cichy, nic cię nie interesuje, poza tym psujesz już kolejna próbę z rzędu..

- Wydaje ci się, mam zły dzień. Magda to zamknięty rozdział.

- Magda? ta Magda z którą byłeś tak długo, z która miałeś mieć dziecko, chciałeś się jej oświadczyć, która odzyskałeś, ta Magda to zamknięty rozdział?! TY jesteś jakiś nienormalny?! Po co to wszystko, po co ją zostawiłeś skoro ciągle ją kochasz?! Po jaką cholerę ją tak ranisz co? Spotkałeś na swojej drodze swoją miłość, kobietę życia! Chcesz ją sobie tak po prostu odpuścić? Dać sobie spokój?

- Niall to nie jest takie proste…

- Nie jest proste bo ty wszystko spieprzyłeś! Mogliście być razem, nadal możecie! Ale nie bo szanowny pan Styles musi się nad sobą poużalać! Weź się w garść! Nie jesteś małym chłopcem! Ogarnij się! Ona żyje normalnie, pracuje. A ty zachowujesz się jak bachor! Zmień to twoje pieprzone zachowanie i pozbieraj się w końcu!

Nie spodziewałem się takiego wybuchu z jego strony. Najgorsze jest to że on ma rację, tak bardzo ją kocham ale to co jej wtedy powiedziałem… ona mi nigdy przenigdy nie wybaczy, a ja nawet nie chcę żeby mi wybaczyła. To znaczy nie żebym nie chciał z nią być ale nie chcę jej narażać, przy mnie ciągle jej coś groziło, wolę żebyśmy byli osobno i żebym wiedział co się z nią dzieję niż żebyśmy byli razem i ciągle balibyśmy się wyjść z domu. Nie mogę do tego dopuścić, a moja miłość do niej najmniej się w tym momencie liczy, ja mogę cierpieć nie ona.

Nie pomyślałeś idioto że ona właśnie teraz cierpi przez ciebie?

Nie wiem co teraz chcę robić, nie wiem jak mam się wziąć w garść, widzę przecież że chłopcy są na mnie wściekli za to co jej zrobiłem. A minęły ponad dwa miesiące… Zayn się do mnie w ogóle nie odzywa, jeśli już to jakieś pojedyncze słowa. Chłopcy podobnie, choć robią to tylko kiedy muszą. A Niall? To naprawdę dziwne że do mnie przyszedł porozmawiać. Wszystko spierdoliłem, wszystko. Ale jestem w stanie poświęcić wszystko dla niej, żeby nic jej się nie stało.

Wróciłem do studia, wszystkie oczy powędrowały na mnie. A ja przyglądałem się wściekłemu Horanowi który siedział na kanapie. Bez słowa ominąłem ich i wszedłem do pomieszczenia gdzie mieliśmy śpiewać. Założyłem słuchawki i przymknąłem oczy.

Śpiewałem bo śpiewałem, ale dobrze wiedziałem że to nie było to. To co kiedyś było dla mnie czymś w czym mogłem się zatracić stało się po prostu monotonną czynnością. Lubię śpiewać ale jednak o wiele od tego jest dla mnie ważniejsza Meg. Kocham ją i bez niej nic już nie jest takie same.

- Na dzisiaj koniec!

- No dobra, chłopaki Meggi zapraszała nas dzisiaj do siebie. – powiedział Louis zbierając swoje rzeczy. Przymknąłem oczy. Czy ja choć na chwilę wymażę ją ze swoich myśli. Cholera Styles, minęło tyle czasu, daj sobie spokój.

- Świetnie, jedziemy prosto?- ucieszył się Zayn. Bardzo się ucieszył. Też bym się cieszył gdybym nie był jej ex chłopakiem znienawidzonym przez wszystkich za to co jej zrobiłem.

- Tak, pewnie zrobiła pyszną kolację.- Horan pomasował się po brzuchu.

- Ja muszę skoczyć wcześniej po Danielle.

- Tylko masz ją prosto przywieźć a nie zabawiać się po drodze.- skomentował Louis patrząc na przyjaciela. Szkoda że już nie mojego.

Włożyłem portfel do tylnej kieszeni spodni i telefon i skierowałem się do drzwi.

- Na razie.- odezwałem się cicho nawet na nich nie spoglądając.

- Nie jedziesz z nami?- no tak, jakbym nie wiedział że Louis pyta tylko i wyłącznie z grzeczności. Przecież dobrze wiem że nikt mnie tam nie chce.

Zatrzymałem się w drzwiach odwracając w ich stronę.

- Nie dzięki, wszyscy wiemy że lepiej wam będzie beze mnie.- cztery pary oczu. Cztery pary należące do czterech osób. Żadna z nich mnie nie zatrzymała. Żadna nie zaprzeczyła. Za to wepchnęli głębiej nóż wbity już w moje serce.

Zbiegłem po schodach na dół. Wyszedłem z budynku próbując sobie przypomnieć gdzie jest mój samochód. Dobrze że nim tu dziś przyjechałem. Wsiadłem za kierownicę od razu odpalając silnik. Może zagłuszę nim moje myśli. Szybko odjechałem kierując się sam nie wiem gdzie.

Straciłem dziewczynę, straciłem przyjaciół.

Tego wieczoru przekroczyłem prędkość tyle razy że tego nie zliczę, zostałem raz złapany przez policję co potem wcale mnie nie uspokoiło. Jeździłem tak po prostu, z braku zajęć, z braku osób z którymi mógłbym się zobaczyć. Ale zaraz, jest jeszcze jedna osoba, która mam nadzieję że się nie odwróciła ode mnie. Zawróciłem samochód i skierowałem się prosto do jej mieszkania.

MAGDA

Biegałam po całym mieszkaniu sprzątając rzeczy które porozrzucał Olly. Straszny z niego bałaganiarz. I jest chyba mistrzem w rozwalaniu swoich rzeczy. Ja sprzątam, wychodzę na piętnaście minut wracam i jest tak jak było wcześniej. Ja naprawdę nie wiem jak on to robi, na serio nie mam pojęcia.

Po stanowiłam skorzystać z jego nieobecności. Wyjechał na kilka dni do rodziców a ja dostałam od niego pozwolenie na zaproszenie przyjaciół więc to uczyniłam. Za chwilę mają się tu zjawić. Tylko mam mały problem, bo nie wspominałam nic o Harrym kiedy dzwoniłam do Lou. Mam nadzieję zę tu nie przyjdzie bo jak przyjdzie to pewnie nie będzie zbyt przyjemnie. Zresztą nie wiem obiecałam sobie się nim nie przejmować.

- Meggi, weź daj spokój i sobie usiądź, musimy pogadać.- Jamie siedziała po turecku na kanapie obserwując mnie.

- Nie widzisz jak ten pajac tu nabrudził, za chwilę przyjdą chłopcy.

- Meg, nie przejmuj się  tym tak, siadaj!-

Jamie przyjechała dziś rano robiąc mi przeogromna niespodziankę czekając na mnie po pracy. Kompletnie się jej nie spodziewałam. I teraz w ogóle nie zdążyłyśmy porozmawiać bo zadzwonił dzwonek. Posłałam jej uśmiech i poszłam otworzyć. Zamiast pięciu ujrzałam ich trzech i Emily. Dawno jej nie widziałam więc padłyśmy sobie w objęcia. Wpuściła ich do środka gdzie zastali Jamie. Wszyscy się z nią przywitali tylko Loui, nie wiem czy mi się tylko wydawało czy zrobił to niechętnie, No tak, ostatnio nie za bardzo się polubili z tego co wiem.

- Liam za chwilę dojedzie z Danielle.

- Ok. Chcecie coś do picia?

- Nie dzięki, siadaj lepiej z nami, ostatnio rzadko się widujemy.- uśmiechnął się Liam. Zapadła cisza, aż tak się od siebie oddaliliśmy?

- No to co u was?

- W porządku, nagrywamy ciągle nowe piosenki.

- Tak? A mogę jakąś posłuchać przed premierą?

- Nie są jeszcze gotowe, ciągle nad nimi pracujemy. To wbrew pozorom nie jest łatwe.

- Tak tak wierzę wam.

- Jak ty się trzymasz?- Niall, to na prawdę nie jest dobre pytanie.

- Ja? Dobrze.

- Meg, na pewno? Radzisz sobie?- Emily się do mnie pokrzepiająco uśmiechnęła. Tak tak przecież nic wielkiego się nie stało. Mój chłopak którego odzyskałam po roku zostawił mnie tylko wtedy kiedy potrzebowałam go najbardziej.

Uśmiech zniknął z mojej twarzy. Nie wiedziałam co mam im powiedzieć, nie przyznam się że tęsknię, mimo wszystko bardzo za nim tęsknię.

- Meg, masz nas, poradzisz sobie.

- Przecież sobie radzę. To że nie jesteśmy z Harrym razem niczego nie zmienia. Trzeba żyć dalej, wiele par się rozstaje i jakoś żyją. – starałam się brzmieć wiarygodnie, bo chyba najważniejsza osoba w tym pomieszczeniu w to nie wierzyła- ja.

- Jak ja mu kurwa przypierdolę to się nie pozbiera!- wrzasnęła nagle Jamie. Wstała i zaczęła krążyć po pokoju.- Co on sobie myślał! Wyrwał cię z Paryża choć tam układałaś już sobie życie. Obiecał że się tobą zaopiekuje a on tak po prostu sobie ciebie zostawia samą kiedy bez tego jest ci tak ciężko. Cholera! Zostałaś zgwałcona! Czy on wie co to w ogóle znaczy?! Potrzebowałaś go a ten dupek cię zostawił!- po moich policzkach same zaczęły spływać łzy. Poczułam że ktoś mnie przytula, był to Niall.

- Wie, widział to.- powiedziałam cicho. Wszyscy na mnie zdziwieni popatrzyli. Właściwie to pewnie dlatego że nigdy nie powiedziałam im co tak naprawdę zdarzyło się w tym lesie. Wiedzą że Harrego pobito mnie zgwałcili. I to tyle. Ale nie mają pojęcia o tym co wtedy czuliśmy. Dlatego nie mogę się po tym do końca pozbierać. Jedyną osobą która mogłaby zrozumieć co czuję jest Harry. On przeżył to razem ze mną. Tylko że on mi nie pomoże bo ze mną zerwał.

-Harry widział jak cię gwałcili? I nic z tym ten pierdolony dupek nie zrobił?!- krzyknął tym razem Zayn. Ja rozpłakałam się jeszcze bardziej. Mimo wszystko nigdy nie zapomnę tego widoku, kiedy on tam tak bezwładnie leżał. Jak miał mi pomóc, skoro sam potrzebował pomocy?

- Zayn, nie możesz tak mówić.

-0 Jeszcze go bronisz?!- tym razem Jamie, oni nic nie wiedza. Harry bardzo mnie zranił ale tam w lesie nic nie stało się z jego winy, niczemu też nie mógł zapobiec. I chyba w tej kwestii należą się wszystkim wyjaśnienia.

- Kiedy Łukasz mnie- zamknęłam oczy- gwałcił, Harry już nawet nie potrafił ustać na nogach. Leżał kilka metrów ode mnie przyjmując kolejne ciosy od pięciu ogromnych facetów śmiejących się z tego wszystkiego. Był cały zakrwawiony, nawet nie miał siły już krzyczeć z bólu. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić tego jak go to bolało. W dodatku ciągle patrzył tylko na mnie. Patrzył jak ten psychol się nade mną znęcał.- nie umiałam im więcej powiedzieć. Zresztą te słowa naprawdę wyszły z mojego gardła z wielką trudnością.