Rozdział 29

MEGGI

- Wszystko w porządku, jest jeszcze nieprzytomny ale powinien się obudzić.

- Naprawdę?- nie mogłam w to uwierzyć, to było takie niesamowite, Harry jest nadal ze mną, jak cudownie.

- Naprawdę.- powiedział Zayn uśmiechając się.

- Mogę do niego iść?

- Tak, ale za chwilę. Jak ty się czujesz?

- W porządku, najważniejsze że jemu już nic nie grozi.

Chwilę porozmawiałam z Zaynem Lou i Em i w końcu pozwolili mi pójść do Harrego. Nie miałam głowy do rozmów, zresztą nie chciałam z nimi rozmawiać. Z pomocą Lou, bo jakoś tak czułam się słaba doszłam do jego sali. Zobaczyłam go w takiej samej pozycji jak poprzednio, ale to nie ważne, ważne że wiem, że się obudzi i wszystko będzie porządku.

- Mogę mieć z nim salę?

- Jasne, twoje rzeczy i tak są tutaj.

- Dzięki.

- Fajnie że czujesz się już lepiej. Potrzebujesz czegoś, przywieźć ci coś?

- Nie.

- No to ok., my się będziemy zbierać, pilnuj go tu.

- Jasne.- uśmiechnęłam się, chyba pierwszy raz odkąd tu jestem. Mimo że był to wymuszony uśmiech chciałam im jakoś podziękować. Siedzą tu ze mną i z Harrym cały dzień, wychodzą tylko w nocy.

Wszyscy wyszli a ja zostałam sama z Harrym. O dziwo sama poradziłam sobie z przesunięciem łóżka i znów mieliśmy jedno duże. Położyłam się obok niego. Objęłam go lekko żeby go przypadkiem nic nie bolało. To nie było to samo co przytulanie się u nas w domu na kanapie, bo Harry ani drgnął i i tak bezwładnie leżał jak wcześniej, ale mam go obok, i to mi wystarcza.

- Meg.- usłyszałam swoje imię. Ile ja bym dała żeby teraz to on to wypowiedział. Ale to wcale nie był Harry.

- Tak?

- Jak się czujesz?

- Dobrze.

- On, on cie zgwałcił prawda?- zawsze myślałam że Gemma jest moją przyjaciółką. Zawsze nią była, od początku dobrze się dogadywałyśmy. Więc nie rozumiem po co teraz ten dystans z jej strony. I szczerze nie mam najmniejszej ochoty rozmawiać o tym co się stało.

- Tak.

- Ja, chciałam cię przeprosić.- spuścił głowę patrząc w podłogę.

- Za co?

- Bo, to ja przyprowadzałam go do domu, to moja wina.- siostra Harrego usiadła na krzesełku obok łóżka. Przyglądała się swoim palcom u rąk którymi nerwowo się bawiła. Co mam jej powiedzieć? Że wpuściła psychopatę do domu?

- Gemma daj spokój, to nie jest twoja wina, nie masz za co mnie przepraszać, nie wiedziałaś.

- Ale teraz Harry leży tu nieprzytomny a ty, ty musiałaś przez to przechodzić, nawet nie potrafię sobie tego wyobrazić.

- Proszę cię, to nie ważne, nie chcę o tym rozmawiać.

- Dobrze przepraszam.

- Przestań mnie ciągle przepraszać, nie masz za co. Harry z tego wyjdzie, a ja, ja nie wiem, nie zapomnę tego ale jakoś sobie poradzę.

- Bo ja teraz się tak głupio czuję! Wiem że gdyby nie ja on by tu nie leżał i nie walczył o życie. A to mój brat! Ja go kocham, nie wybaczę sobie jeśli coś mu się stanie, jeśli z tego nie wyjdzie.- zaczęła płakać. A ja nie wiedziałam co mam zrobić. W normalnych okolicznościach bym ją przytuliła ale teraz tak jakoś czułam się nie gotowa na takie coś.

- Słuchaj, Harry nas potrzebuje, ciebie i mnie i wszystkich innych, wie że dla nas musi walczyć i wyjdzie z tego. A Łukasz i tak by nas kiedyś dopadł, a że padło na ciebie jako jego narzędziu do tego to chyba ja cię powinnam przeprosić, bo ty w  końcu musiałaś się nieźle na nim zawieść.

- Meg co ty mówisz, ty mnie przepraszasz? Ale to moja wina! Yhh, mam nadzieję że mi wybaczysz, kiedyś, pójdę już, pewnie jesteś zmęczona. Przyjdę jutro.

- Mm, pa.

Chłopak który zawładnął moim sercem, który w przeciągu kilku dni stał się najważniejsza osobą w życiu, który zamienia codziennie moje życie w najpiękniejszy film. Chłopak który jest w stanie ofiarować za mnie swoje życie. To jego darzę tak ogromnym uczuciem, jemu oddałam siebie, na zawsze. On teraz leży obok mnie nieprzytomny, on pozwolił się doprowadzić do takiego okropnego stanu aby mnie chronić.

Harry ciągle nie odzyskał przytomności, a miałam nadzieję że kiedy się obudzę zobaczę uśmiechającego się chłopaka. Zamiast tego widzę to samo co od kilku dni. Podniosłam się z łóżka, stając na nogach lekko zakręciło mi się w głowie. Podeszłam do okna. Na zewnątrz stał tłum dziewczyn. O boże, chce im się tak tu sterczeć. Ale doceniam to że są gotowe do takich poświęceń dla Harrego.

- Dzień dobry pani Magdo.- odwróciłam się w stronę lekarza który wszedł do sali.

- Dzień dobry.

- Jak tam się pani czuje? Proszę bardzo, musimy zmierzyć gorączkę.- pielęgniarka która również była w sali podała mi termometr.

- A co z Harrrym?

- Świetnie, zagrożenie śmierci już zupełnie minęło, pan Styles powinien wyjść z tego bez szwanku. Oczywiście czeka go rehabilitacja. Jego druga noga jest również uszkodzona.

- A kiedy się obudzi?

- To pani nie wie? Obudził się dziś w nocy.- lekarz posłał mi uśmiech a pielęgniarka zaśmiała się z mojej miny.

- Dlaczego nikt mnie nie obudził?

- Ponieważ pani zdrowie też jest ważne. Organizm jest osłabiony, powinna pani odpoczywać. A pan Styles- wskazał na chłopaka głową- Teraz po prostu śpi. Niech pani pokaże ten termometr.

- Proszę mi mówić Meg.- poprosiłam podając mu termometr.

- Tak jak myślałem, stan podgorączkowy, wieczorem temperatura może się zwiększyć, więc zostaniesz jeszcze kilka dni. Poza tym jutro czeka cię rozmowa z naszym psychologiem.

- Ale ja nic takiego nie potrzebuję.

- Ofiary gwałtu wmawiają sobie często że nic im nie jest, a tak naprawdę duszą wszystko w sobie, proszę mi wierzyć, rozmowa z psychologiem ci pomoże.

- Dobrze, a czy mogłabym jeszcze coś dostać do jedzenia?

- Śniadanie jest o dziesiątej, ale mogę cię zaprowadzić do szpitalnego bufetu.- uśmiechnęła się pielęgniarka więc ja również posłałam jej uśmiech.

- Dziękuję, chętnie pójdę.- ubrałam na siebie niebieski szlafrok który pewnie chłopcy mi przywieźli. Spojrzałam na śpiącego Harrego, cudownie, po prostu sobie śpi, obudzi się niedługo i będzie w porządku.

W bufecie o dziwo był jakiś wybór. Kupiłam sobie bułkę z sałatką na ciepło. Musiałam na nią zaczekać aż ją podgrzeją. Usiadłam przy stoliku. Zauważyłam że kilka osób się na mnie patrzy. No tak, pewnie wyglądam okropnie, po tylu godzinach płaczu. Jestem nieuczesana, bez makijażu i w szlafroku w zielonych puchatych kapciach.

- Przepraszam, Meggi?- zapytała młoda dziewczyna która stanęła przy moim stoliku

- Tak, słucham?

- Jak Harry się czuje? Dlaczego jesteście w szpitalu?

- Harry czuję się lepiej, odzyskał w nocy przytomność.

- Ty jesteś tą Magdą Małecką, która rzekomo zginęła?

- Tak.

- Okłamaliście nas z Harrym? Po co cały ten twój pogrzeb?  

- Nie okłamaliśmy. Przepraszam ale to długa historia, na pewno Harry wyjaśni wszystko fanom, kiedy tylko poczuje się lepiej.

- Dziękuję, możesz mu to dać?- podała mi jakiegoś miśka. Wzięłam go od dziewczyny.- Fanki na zewnątrz mają mnóstwo prezentów dla was. Chłopcy z dziewczynami nigdy nawet nie rozmawiają, nawet nie mają szansy dać mu tych rzeczy, ochrona bardzo dobrze pilnuje wejścia. Ja jestem tu tylko dlatego, bo leży tu moja mama.

- Przykro mi, przepraszam, ale musze już iść.  Miło było cię poznać.

- Jestem Hope.

- Tak, to na razie Hope.- wzięłam do jednej ręki bułkę do drugiej kawę i ruszyłam w kierunku naszej Sali. Patrzyłam tylko pod nogi żeby nie wylać zwartości kubka. W tym szpitalu mieli kubki! To cud, na serio! Kopnęłam lekko drzwi do pomieszczenia, bo nie miałam wolnej ręki. Cholerna kawa, musiałam oczywiście trochę wylać na podłogę. Zawsze musze być taką niezdarą?

- Meggi.- zastygłam w bezruchu. Ten głos, podniosłam głowę żeby móc na niego spojrzeć. Miał otwarte oczy wpatrzone we mnie. Stałam tam jak idiotka i zwyczajnie na niego patrzyłam. Tylko że to było silniejsze od tego wszystkiego co działo się wokół. On na mnie patrzy, te jego świdrujące oczy wwiercają się w moją postać. Jezu, nie spodziewałam się.

- Przepraszam.- szepnął cicho.- Ja nie chciałem, przepraszam, to moja wina.- spuścił wzrok, a ja nadal oszołomiona tym wszystkim stałam jak stoję. Niby wiedziałam że się obudzi, ale kiedy naprawdę widzę go, widzę że się rusza, że jest przytomny to zupełnie co innego. W końcu podeszłam do mojej strony łóżka i odłożyłam jedzenie na stolik stojący obok. Weszłam na łóżko i mocno się do niego przytuliłam. Zamknęłam oczy, czułam to, naprawdę czułam jego dotyk, czułam że też mnie obejmuje.

- Kocham cię.- szepnęłam, nie chciałam żeby myślał że to przez niego.

- Ja ciebie też okruszku. – czuły pocałunek w czubek głowy, to dodało mi poczucia bezpieczeństwa. Przy nim czułam się właśnie bezpieczna, wiedziałam że nic mi się już nie stanie.

Nie spodziewałam się że podejdzie do tego aż tak uczuciowo. Nie spodziewałam się że kiedy na niego spojrzę ujrzę zaszklone oczy. O dziwo nie patrzył na mnie, patrzył przed siebie pustym wzrokiem. Zamknęłam oczy, to była najpiękniejsza chwila jaką mogłam sobie wymarzyć w tamtej chwili. Bo wiedziałam że to on jest tym facetem któremu właśnie powierzam swoje życie, ufam mu, wierzę i kocham do granic możliwości.

- Magda, nie chcę nawet myśleć o tym wszystkim, nie umiem sobie wyobrazić co czułaś i to wszystko przeze mnie. Kiedy tam leżałem ból który przeszywał moje ciało był bez porównania z tym co czułem kiedy widziałem ciebie. Kiedy widziałem jak on… - głos mu się załamał. Zamknął oczy przełykając głośno ślinę.

- Gwałcił mnie.- dokończyłam cicho. Jego wzrok przeszył mnie na wylot. Współczucie płynące z jego oczu było jak ukojenie. Dla mnie również nie był to przyjemny temat. Ciągle widzę to wszystko, widzę jak on mnie dotyka jak… nie mogę, nie chcę sobie przypominać.

- Tak cholernie mi przykro. Nie wiem jak mam cię przeprosić. Ciągle cię zawodzę, nie umiem cię chronić. Kiedyś pozwoliłem żeby cię porwali a teraz nie umiałem obronić własnej dziewczyny. Patrzyłem jak cię gwałcą i byłem bezradny! Ja… nie zasługuję na to żeby z tobą być, ja nie jestem dla ciebie odpowiedni.

- Harry, co ty mówisz, to nie jest twoja wina!- odsunęłam się od niego gwałtownie siadając na łóżku. On nie mógł się podnieść, więc ciągle leżąc patrzył na mnie smutno.

- Jest moja. Meg, ja przepraszam ale to nie ma sensu. Nasz związek nie powinien już istnieć.- nie wierzyłam w to co mówi, nie chciałam wierzyć. Co on robi, niszczy nas.

__________________________________________

Więc jest 29 rozdział. Ehhh, piszecie że wam się podoba a ja mam jakąś cholerną pustkę w głowie. Zastanawiam się nad tym, i nie wiem co mam dalej zrobić. To znaczy plan mam, ale z wcieleniem go w papier to już kiepsko. Więc przepraszam jeśli te rozdziały były takie trochę no nie wiem, nie moje? 

Dobra, nie zwracajcie uwagi na to moje marudzenie. Mam jednak nadzieję że choć odrobinę wam się podoba.

No i moje kochane, muszę przyznać że mi dojrzewacie. Coraz mniej komentarzy typu "świetne" "cudo" "kiedy next?"  No właśnie, dziękuje że piszecie mi co myślicie, nawet jeśli coś wam się nie podoba. Nie musicie przepraszać za szczerość bo właśnie to od początku próbuję z was wyciągnąć. 

Aha, no i proszę o wzięcie udziału w ankiecie. Chcę wiedzieć ile was jest.  

 ask