Rozdział 27

MEGGI

Otworzyłam oczy. W pierwszej chwili zobaczyłam światło, białe rażące światło. Ból jaki poczułam był nie do zniesienia. Wszystko mnie bolało. Czułam się potwornie.

- Meggi.- głos który usłyszałam był jakiś znajomy. Otworzyłam szerzej oczy widząc przed sobą Kate. Jej uścisk czułam na dłoni. Szybko odtrąciłam jej dłoń, dziwnie się czułam czując czyjś dotyk na sobie. Rozejrzałam się bardziej dokładnie. W Sali w której się znajdowałam był jeszcze Liam, Danielle  i Niall. Blondyn rzucił mi się w ramiona przytulając sie od mnie, Z jego dotykiem wróciło wszystko. Te wszystkie brudne, szorstkie łapy na moim ciele. Zaczęłam krzyczeć.

- Nie dotykaj mnie! Zostaw!- szarpałam się próbując się wydostać z jego objęć. Horan zdziwiony i przestraszony odsunął się.

- Gdzie on jest?

- Proszę się odsunąć i nie denerwować pacjentki.- głos którego nie znałam rozniósł się po sali. Pielęgniarka wypędziła ich na korytarz. Widziałam i tak ich wszystkich przez szklaną szybę przez którą na mnie patrzyli. Nie było już z nimi Liama.

- Proszę się uspokoić. Co cię boli?- zapytała.

- Wszystko- odpowiedziałam, nie obchodziło mnie to , chciałam się dowiedzieć co z Harrym- Gdzie jest mój chłopak?

- Ten z którym cię tu przywieziono? Żyje, leży kilka sal dalej.

- Co z nim?

- Jest nieprzytomny i ciężkim stanie, miał operację.

- Ale  przeżyje?

- Nie wiadomo, ma wiele ciężkich urazów.- po moich policzkach zaczęły spływać łzy, czułam się fatalnie, to moja wina, moja cholerna wina. On musi żyć, musi.

- Pamiętasz wszystko?

- Tak.- zamknęłam oczy. Nie chciałam pamiętać, nie chciałam czuć na sobie tego dotyku. Czułam się taka upokorzona.

- Chcę do niego iść.-powiedziałam przekonana. Musze go zobaczyć.

- Nie możesz.

- Musze! Chcę być przy nim!- krzyknęłam i nie zwracając na nią uwagi odpinałam to wszystko co było do mnie przypięte. Maszyny zaczęły piszczeć ale miałam to w dupie.

- Nie możesz jeszcze wstać, jesteś osłabiona!

- Chcę go zobaczyć!- wstałam z łóżka ale zakręciło mi się w głowie i powrotem usiadłam. Wstałam powoli ruszając do wyjścia. Kiedy wyszłam zobaczyłam twarze moich przyjaciół.

- Meggi.- szepnęła Dan chcąc się do mnie zbliżyć. Odsunęłam sie do tyłu więc Danielle przystanęła.- ‘’Przepraszam.

- Ja, chcę do niego iść.- powiedziałam.- Przeszłam obok nich idąc za pielęgniarką. Czułam że zaraz upadnę, ledwo szłam.

- Meggi!- krzyknął zaskoczony Louis który jako pierwszy mnie zobaczył. Chciał podejść ale znów mu na to nie pozwoliłam.

- Przepraszam, chcę go zobaczyć.- Na korytarzu stała jeszcze Emily. Spojrzała na mnie współczująco i wskazała głową na drzwi. Nacisnęłam klamkę i znalazłam się w środku. Przy łóżku siedziała Ann, obok niej Gemma. W sali był też Zayn i Liam.

- Meg, kochanie, tak mi przykro- powiedziała mama Harrego kiedy tylko mnie zobaczyła. Pozwoliłam się jej do mnie przytulic choć nie umiałam odwzajemnić tego gestu. Kiedy zobaczyłam Harrego moje serce się rozsypało. Miał prawą nogę i lewą rękę w gipsie. Głowę zawiniętą bandażem i pełno siniaków na całym ciele. Zachwiałam się lekko i pewnie spadłabym na ziemię ale Zayn mnie podtrzymał. Posadził mnie na krześle obok łóżka. Chwyciłam mocno dłoń Harrego wybuchając płaczem. To moja wina, wszystko przeze mnie. Kiedy tylko przymknęłam oczy widziałam jego zakrwawioną twarz i smutne oczy patrzące na mnie. Widziałam jak bardzo cierpiał.

- Magda. Nie płacz proszę.- powiedziała Emily, nie wiem skąd wszyscy znaleźli się w sali, nie wiem. Nie zwracałam na nich uwagi. Położyłam głowę na torsie Harrego i płakałam, cicho płakałam.

- Co oni mu zrobili.- szepnęłam.

- Magda, musisz odpocząć, wróć do swojej sali.

- Nie zostawię go. Nie zrobię tego znowu.- może niepotrzebnie wybiegłam z tego samochodu. Może powinnam z nim zostać. Może jakoś byśmy razem uciekli.

- Magda.

- Nie rozumiesz?! Nie zostawię go!- krzyknęłam podnosząc głowę i patrząc na wszystkich. Wszyscy byli zmieszani, nie wiedzieli co mają powiedzieć.

- Przepraszam – szepnęłam widząc ich wszystkie miny.- chciałabym zostać z nim sama.

Wszyscy wyszli a ja tak jak chciałam zostałam sama. Tylko ja i Harry. Znowu wybuchłam płaczem. Widziałam że i tak wszyscy mnie obserwują przez szybę ale nic mnie to nie obchodziło.

- Harry- szepnęłam dotykając jego policzka. Otarłam łzy ręką.- kochanie.- znów cicho powiedziałam. Nie wiem dlaczego, ale jego dotyk nie był jak innych. Innych się bałam a jego był kojący. Pomagał mi mimo tego że był nieprzytomny.- Zostań ze mną. Proszę, Harry, nie możesz odejść. Obiecałeś, obiecałeś że razem damy radę.- nie mogłam wytrzymać. Łzy płynęły mi po policzkach a z nosa leciał katar- Obiecałeś rozumiesz!- krzyknęłam- Obiecałeś mi.- tym razem mój głos przerodził się w szept. Lekko musnęłam jego usta i położyłam się obok niego. Objęłam jego ciało i przytuliłam do siebie- Walcz, dla nas, nie poddawaj się- szepnęłam przymykając oczy.- Kocham cię.

LOUIS

Kidy w środku nocy zadzwonił telefon na początku to zignorowałem. Kiedy jednak zadzwonił drugi raz i kiedy usłyszałem głos lekarza mówiący że Harry i Meg są w szpitalu przeraziłem się. Postawiłem na nogi wszystkich i szybko pojechaliśmy do szpitala. Myślelismy że mieli wypadek kiedy wracali, ale nikt z nas nawet nie przypuszczał że przytrafiło im się takie coś. Tak właściwie to niewiele wiemy. Lekarz powiedział że Harry został ciężko pobity, że ma złamaną nogę i rękę i że na razie musimy czekać. A Meggi zgwałcono i pobito.- kiedy to usłyszeliśmy byliśmy bardzo zszokowani. Podobno sprawców złapano, ale żaden z nich nie mówi ani słowa o tym co się stało. Milczą wszyscy. Nie wiemy co tak naprawdę się wydarzyło, jak do tego doszło. W szpitalu zastaliśmy zapłakaną mamę i siostrę Harrego. Od kilku godzin Harry był na Sali operacyjnej. Czekaliśmy aż go stamtąd wywiozą. Kiedy już to zrobili połowa nas siedziała pryz nim a druga przy Meggi. Jednak nikt nie spodziewał się że Meg  będzie tak do nas nastawiona. Kiedy się obudziła zaczęła krzyczeć na Nialla który ją przytulił. Płakał. Widziałem że sprawiła mu tym ból, tak bardzo się o nią martwił. Nikomu nie pozwoliła się dotknąć. Poszła do Harrego i siedzi tam u niego z tego co widać płacząc.

- Co mamy zrobić?- zapytał Zayn lekarza z którym rozmawiał na korytarzu tuz obok mnie.- Ona nie chce z nikim rozmawiać, nie pozwala się dotknąć. Odizolowuje się od nas.

- Ofiary gwałtu często tak reagują. Musi porozmawiać z psychologiem, musi też złożyć zeznania na policji, ale z pewnością nie teraz.

- Jak jej możemy pomóc?

- Postarajcie się do niej dotrzeć, w żadnym razie nie przypominajcie o tym co się stało.

- Dobrze.

- lekarz odszedł Malik usiadł na plastikowym krzesełku.

- Co robimy?

- Meg zasnęła, trzeba ją zabrać.

- i tak będzie chciała być razem z nim- dodała Kate- Trzeba załatwić im wspólną salę.

- Ja pójdę.- powiedział Liam i udał się do gabinetu lekarza. Siedzieliśmy z grobowymi minami. Nikt nie wiedział co r5obić, jak się zachować przy Magdzie. Boże, zgwałcili ją. To musiało być okropne. Tak na prawdę to nikt nie wie co jeszcze wydarzyło się w tym lesie.

- Trzeba jakoś jej pomóc- powiedziałem wstając.- możemy sobie tylko wyobrazić co tak naprawdę przeżywa Magda, ale musi wiedzieć że nie jest sama. Ma nas a my jej pomożemy.

Wszyscy mi przytaknęli. Teraz musimy się postarać do niej dotrzeć. Liam załatwił dodatkowe łóżko w sali Harrego. Kiedy już się tam pojawiło Zayn delikatnie przeniósł ciągle śpiącą Meg da niego, przykryliśmy ją i niestety musieliśmy już wychodzić. ‘nie wolno nam było zostać w szpitalu na noc.

MEG

Kiedy otworzyłam oczy znów zobaczyłam białe ściany. Teraz jednak coś się zmieniło. Nie byłam w tej samej sali co poprzednio. Obok mnie leżał Harry, niestety ciągle w tej samej pozycji. Nic się nie zmieniło, wyglądał okropnie. Był chyba środek nocy ale wszystko było widać z powodu świecącego się na korytarzu światła. Spojrzałam na zegarek który stał na półeczce miedzy łóżkami. 2:26. Świetnie, nawet nie wiem jak długo jestem już w tym szpitalu. Wiem tylko że jest noc. Czuję się fatalnie, mam wrażenie że zza ściany wyskoczy ten ohydny typ któremu musiałam… fuj to ohydne, nigdy więcej nikogo nie dotknę. A Łukasz? On był okropny, pobił Harrego, zemścił się na nim za coś co ja mu zrobiłam. Nie rozumiem do końca co takiego ale to  na pewno przeze mnie.

- Przepraszam- poprosiłam pielęgniarkę która przechodziła korytarzem. Weszła do środka pytając co się stało.

- Czy pomogłaby mi pani złączyć te łóżka? Ja… ja boję się sama spać.

- Ale to niemożliwe, nie można tak.

- Proszę. Ciągle myślę że on tu wróci, że nam coś znowu zrobi.- nie chciałam przy niej płakać ale kiedy przed oczami stanęła mi ta sytuacja łzy same poleciały

- no nie wiem

- Proszę –szepnęłam- Przy nim czuję się bezpieczniej.

- Dobrze, ale to tylko ze względu na sytuację.- podkreśliła pielęgniarka. Wstałam mojego łóżka i przesunęłam je z pomocą pielęgniarki do łóżka Harrego.

- Dziękuję.- powiedziałam chyba pierwszy raz się uśmiechając. Znowu położyłam się w łóżku tym razem przytulając delikatnie do Harrego. Wiedziałam że jest nieprzytomny, ale kiedy widziałam wszystkie zadrapania i skaleczenia na jego ciele miałam wrażenie że dotykając ich będzie go to bardzo boleć. Dlatego starałam się byś delikatna, żeby go bardziej nie uszkodzić. Te łóżka były bardzo niewygodne ale mimo to lepiej mi było obok niego.

- Jestem z tobą- szepnęłam powrotem zamykając oczy. – Nie poddawaj się.

___________________________________________

Ostatnim rozdziałem zupełnie nieświadomie zmusiłam was do komentowania. I pierwszy raz odkąd prowadzę bloga wasze komentarze naprawdę były komentarzami, a nie pytaniami kiedy następny lub jednym słowem. Pisaliście co myślicie, za co bardzo wam dziękuję.

Dodaję nowe posty często, są w miarę długie, ale nie robię tego po to byle by tylko było, pisząc byle co i nie zastanawiając się nad tym. Gdybym nie miała napisanych kilka rozdziałów do przodu nie dodawałabym tak często. 

Nie wiem dlaczego ale po tym jak przeczytałam te wszystkie opinie coś zmusiło mnie do przemyśleń i stwierdziłam ze mogłabym pisać lepiej. Ale lepiej chyba nie umiem. W każdym razie w każdy z tych rozdziałów wkładam wiele serca, to jest dla mnie ważne, i pisze jak piszę, nie umiem tego zmienić, taki mam styl pisania. 

Jeśli kogoś zawodzę, przepraszam. A jeśli wam się podoba, to jestem wdzięczna za wszystko. Kocham was bardzo, dziękuję za to że jesteście. 

 ask