Rozdział 28

MAGDA

Ta noc nie należała do najlepszych w moim życiu, Nie wiedziałam sama co się dzieje. Koło w pół do czwartej rano obudzili mnie lekarze którzy wbiegli do sali. Usłyszałam pisk maszyn znajdujących się w sali. Harry.

Odsunęli mnie od niego, praktycznie nic nie mogłam zobaczyć, bo zasłaniali mi wszystko okrążając jego łóżko. Kiedy zobaczyłam defibrylator w dłoniach jednego z lekarzy z moich oczu pociekły łzy.

- Proszę, nie rób mi tego.- szepnęłam cicho, szepnęłam do niego, choć dobrze wiedziałam że mnie nie słyszy. Jego ciało podskoczyło do góry kiedy przyłożono do niego urządzenie. Zamknęłam oczy, nie chciałam patrzeć na to co z nim robią.

Chyba najpiękniejszym dźwiękiem w moim życiu stał się dźwięk maszyny która wskazała na to że jego serce wróciło do normy, bije tak jak powinno, jego stan jest pod kontrolą.

- Przepraszam, co się stało?- zapytałam lekarza.

- Jesteś jego dziewczyną?

- Tak.

- Po prostu jego stan się pogorszył, ale opanowaliśmy sytuację. Nie będę cię okłamywał, to może się powtórzyć i niekoniecznie może udać nam się mu pomóc.

- Może umrzeć?- nie chciałam w to wierzyć, jego słowa były straszne.

- To zależy teraz tylko i wyłącznie od niego. Z każda minutą zagrożenie maleje, praktycznie ta noc będzie decydująca. Jeśli nic się nie stanie do rana myślę że wszystko będzie w porządku, ale zagrożenie do końca nie zniknie.

- Dziękuję.

- Przykro mi.- przykro mu? Mówi tak jakby Harry już… Nie! To się nie stanie! Przecież obiecał mi, obiecał do cholery że się mną zajmie, że nic mi się nie stanie.

Zacisnęłam powieki ściskając jego rękę.

Dotrzymał obietnicy. Mi nic się nie stało. „Dla ciebie mogę nawet zginąć” Te słowa chodziły ciągle po mojej głowie, ciągle słyszałam jego głos, który mówił że mnie kocha, odda za mnie swoje życie. A ja tego nie chcę! Jeśli on zginie tez się zabiję! Nie mogę żyć bez niego, tylko on potrafił mnie zrozumieć z nim czułam się tak wspaniale, bezpiecznie. Nie mogę pozwolić na to żeby mnie zostawił, nie zasłużył sobie na to.

Nie zasnęłam już w ogóle, ciągle obserwowałam twarz Harrego, bałam się że nagle znowu maszyny zaczną wydawać dziwne odgłosy, że znów wpadną lekarze, że tym razem go nie uratują. Podobne sytuacja zdarzyła się po raz drugi. Był już ranek, przed dziewiątą kiedy wszystko znów się powtórzyło. Pielęgniarka wyprowadziła mnie z sali, nie pozwolili mi tam zostać. Boże, uratuj go błagam. Stanęłam za szybą kładąc tam jedną rękę. Widziałam znowu jak jego ciało się unosi pod wpływem elektrowstrząsów.

- Harry proszę- szepnęłam, mając nadzieję że to w jakiś sposób pomoże.

- Uratują go.- ujrzałam kojący uśmiech kobiety która stała obok mnie. Pielęgniarka mnie obejmowała, co o dziwo mi nie przeszkadzało. Zresztą on był wtedy najważniejszy. Pewnie bym upadła gdyby ona mnie nie trzymała. Ale chciałam widzieć wszystko co się tam dzieje.

- Meggi?!- usłyszałam kroki, więc się obejrzałam. Szybkim krokiem szła a właściwie biegło w moją stronę mama Harrego a za nią Gemma i reszta.

- Dlaczego płaczesz? Co się dzieje?- nie byłam w stanie im odpowiedzieć. Jego mama i siostra wybuchły płaczem kiedy ujrzały wszystko przez szybę. Lekarze ciągle biegali po sali. Z rąk kobiety trafiłam w ramiona Emily. Wtuliłam się w nią tak mocno jak tylko mogłam. Nie chciałam patrzeć na to wszystko, to było zbyt trudne.

„Kocham cię ponad wszystko, wiesz że dla ciebie mógłbym zginąć”

ZAYN (poprzedniego wieczoru)

Od wczoraj wszyscy mamy podobne humory, jesteśmy przygnębieni, nie wiemy tak naprawdę co zrobić. To jest tak cholernie niesprawiedliwe! Jak to się mogło stać? Dlaczego oni muszą tak cierpieć? Boję się o Meggi, nie daje sobie psychicznie rady. Nie rozmawia z nami. Było już późno w nocy, byliśmy w hotelu, do domu było za daleko poza tym rano mamy pójść do szpitala.

Klapnąłem zmęczony na łóżko i przetarłem dłońmi twarz.

- Skarbie, będzie dobrze.- Kate przytuliła się do mnie, ja też ją objąłem. Po chwili milczenia usłyszałem jej cichy płacz. Odwróciłem w swoją stronę i pocałowałem w głowę po czym przyciągnąłem do swojego torsu.

- Nawet nie chcę myśleć co się wydarzyło w tym lesie.- szepnęła- Zayn, ich było sześciu, rozumiesz, sześciu, a ich tylko dwoje.

- Katie, ja nie mam pojęcia co robić. Jak mamy im pomóc?

-  Nie wiem, boję się ją nawet dotykać. Kiedy chciałam ja przytulić odsunęła się rozumiesz?

- To nie jej wina, po prostu po tym co jej zrobili tak reaguje, nie chce żeby ktokolwiek ją dotykał, boi się powtórki.

- Jak to? Boi się mnie? Przecież jestem jej przyjaciółką!

- Kate, daj spokój musimy jej jakoś pomóc, wiesz o tym.

- Wiem, ale martwię się o nich po prostu. W dodatku Harry… on może umrzeć.

- Nie zginie, rozumiesz, Harry będzie żył i oboje z tego wyjdą, oboje.

Zmęczeni padliśmy na łóżko. Przespałem tę noc jak dziecko. Byłem wykończony, obudziła mnie dopiero Kasia rano kiedy mieliśmy pójść do szpitala.

Nie wiedzieliśmy jeszcze że ta noc była decydującą nocą dla Harrego.

Wchodząc do szpitala mieliśmy grobowe miny. Mama Harrego szła z przodu pędząc szybko w kierunku sali w której leżeli oboje. Jednak kiedy moje oczy ujrzały Meggi praktycznie przyklejoną do szyby zamarłem. Stała tam podtrzymywana przez pielęgniarkę. Odwróciła się w naszą stronę i znowu się przeraziłem widząc jej całą zapłakaną twarz. Powiedz proszę, powiedz że nic mu nie jest. Boże, nie zniosę tego. Podszedłem do niej i popatrzyłem do środka sali. Lekarze robili coś z Harrym, nie wiem co ale chyba to nie wróżyło za dobrze. Do płaczącej Magdy dołączyła jej mama z Gemmą. Emily przytuliła Meggi no co na szczęście jej nie odepchnęła.

- Co się stało?- zapytał Liam równie zszokowany co każdy z nas.

- On… on… jego stan się pogorszył.- wydukała Meg. Znowu przytuliła się do Em odwracając w przeciwną stronę od szyby.- W nocy… w nocy było to samo… reanimowali go. Lekarz powiedział, że on… że Harry… może nie przeżyć. – osunęła się na ziemię. Emily nie umiała jej utrzymać. Spojrzeliśmy na nią. Cholera, zemdlała!

MEGGI

- Mówiłem że będziesz go niedługo żegnać?

- Zostaw mnie!

- Mówiłem ci że nie możesz być szczęśliwa, to nie dla ciebie.

- Nie dotykaj mnie, rozumiesz?!

- Oj kochanie, czemu jesteś taka nieprzyjemna?

- Nie mów tak do mnie!

- Meggi, przecież wiesz, że jesteś moja. Zawsze byłaś.

- Nie jestem twoja! Odpieprz się!

- Współpracuj złotko, chcesz żeby kolejne osoby ginęły? Proszę, mogę ci to załatwić. Kto pierwszy? Zayn? Katie? Emily? Może Bartek?

- Jestem twoja- szepnęłam- Zostaw ich w spokoju.

- Nareszcie zrozumiałaś, nic nie możesz zrobić. Będziesz moją prywatną dziwką, i wiesz co, mam ochotę się zabawić.

- Pozwól mi pójść na pogrzeb.- szepnęłam patrząc w dół, bałam się jego wzroku. On palił.

- Och, zapomniałem, że twój chłoptaś nie żyje. Ale przecież obiecałem ci że będziesz go oglądać w trumnie, więc dotrzymam obietnicy.- jego dłoń odgarnęła moje włosy za ucho. Odsunęłam się, bałam się jego dotyku. To nie był dotyk którego pragnęłam. To nie była dłoń, której właściciel sprawiał że czułam się wspaniale.

- Nie odsuwaj się szmato!- wrzasnął przyciskając mnie do pnia drzewa. Znów byłam w tym lesie, znów dookoła zrobiło się ciemno. Spojrzałam na bok, Harry. Mój biedny, kochany, dlaczego go tak biją? Dlaczego znowu musze patrzeć na to jak jego twarz lustruje moje nagie ciało. Jak patrzy na Łukasza który pławi się w wygranej, który właśnie dochodzi w moim ciele.

Potem obraz trumny, ja w kościele, ja ubrana na czarno a obok mnie Łukasz i ten jego perfidny uśmiech. Podchodzimy bliżej, coraz bliżej, wszystkie ławki są puste. A ja zbliżam się coraz bliżej tego okropnego widoku. Wreszcie dostrzegam Harrego, leży spokojnie, tylko ten spokój nie jest taki jak powinien być. On nie żyje, leży tam nieżywy. Mój histeryczny płacz wypełnia cały kościół.

- Dotrzymałem obietnicy. - ohydny szept przy moim uchu, ohydny uśmiech, perfidny, szyderczy uśmiech.

- Meggi, Meg! Obudź się!- ktoś mną potrząsa, otwarłam oczy patrząc na osobę która uratowała mnie z tego okropnego snu. To było straszne, okropne, nie chcę już nigdy przeżyć czegoś podobnego, nawet podczas snu.

- Magda, co się stało? Co ci się śniło?

- Łukasz, on, on zabił Harrego.

- Spokojnie, nie płacz, spokojnie.- Zayn, to był Zayn. Siedział przy mnie razem z Lou i Emily. Cała się trzęsłam, nie potrafiłam dojść do siebie po tym wszystkim. Boże nie chcę o tym myśleć, nie wiem co by było gdyby on dotrzymał obietnicy, nigdy nie chcę mieć przed oczami takiego widoku.

- Jesteś cała mokra, Meggi, wszystko dobrze?- zatroskany głos Em obudził mnie z świata moich myśli.

- Nie, nie dobrze. Co się stało?

- Zemdlałaś. Potem okazało się że masz ponad czterdzieści stopni gorączki. Zasnęłaś a teraz krzyczałaś więc cię obudziliśmy, na pewno wszystko dobrze?- wytłumaczył mi Louis. Wszystko dobrze? Nic nie jest dobrze, Łukasz uśmiercił Harrego w moim śnie. Gdyby coś mu się na prawdę stało, Boże! Przecież Harry, on walczył o życie kiedy ja zemdlałam! Jak mogłam o tym nie pomyśleć!

- Co z Harrym?