Rozdział 50 !

  Harry

Wiecie co jest prawdziwym wyzwaniem?

Po czymś takim z Meg, czymś co zrobiliśmy na masce samochodu siedzenie za kierownicą i nie gapienie się jednocześnie na głupio uśmiechającą się dziewczynę siedzącą obok jest na prawdę trudno wykonalne. Całą swoja uwagę starałem się skupić na drodze, jednak dłoń Meg, która ciągle pozostawała na moim kolanie skutecznie mi to uniemożliwiała. Zdjąłem lewą dłoń z kierownicy i położyłem ją na jej dłoni lekko ją ściskając.

- Uwielbiam cię wiesz?- uśmiechnąłem się odwracając na moment głowę w jej stronę. Ona się uśmiechnęła ukazując mi rząd białych zębów.

- Wiem.

- Chłopcy mówili że jutro do nas wpadną. Podobno Kate i Em chciały do ciebie przyjść.

- Tak? Właściwie to dawno się z nimi nie widziałam. No to kochanie trzeba w domu posprzątać, bo ciągle wszędzie jest jeden wielki syf.- wiedziała że mi się to nie spodoba, i tylko i wyłącznie dlatego to powiedziała. A najgorsze jest to że miała całkowitą rację. Bo kto lubi sprzątać?

- Mhm, ok, pomogę ci.- zdziwiła się, ja zresztą też. Pomogę? Boże, przecież ja nienawidzę sprzątać, to najgorsze co może być! I sam się sobie dziwię, dlaczego sam wyszedłem z propozycją pomocy. Może w nadziei na jakieś miłe podziękowanie?

Wjechałem do naszego garażu i oboje wyszliśmy z samochodu.

- Ej no! Pomóż mi!- no tak, Meggi wzięła dzisiaj sporo rzeczy z swojej pracowni, nie wiem po co jej to wszystko, nie pytajcie. Wystarczy mi  że się dziś nasłuchałem o jakichś tam technikach malarskich.

- No już już.

Wrzuciłem wszystko do jej pokoju, w którym trzymała swoje wszystkie obrazy, i te przyrządy do malowania. Serio, ja myślałem że potrzebne są tylko pędzle farby i jakiś tam materiał do malowania. A tu się okazuje że ma dziesięć rodzajów farb, mnóstwo pędzli, jakieś podobrazia, oprócz tego specjalne faktury do malowania farbami akrylowymi, akwarelowymi. Czasem jeszcze bierze się za szkicowanie, więc pląta się tu sporo ołówków, no i

węgiel. Tak, węgiel. Otóż dowiedziałem się że jest taki do rysowania.

Rozdzwonił się jej telefon. Oczywiście! Bo jakże my byśmy mogli mieć chwile dla siebie! Dobra, przed chwilą uprawialiśmy zajebisty seks, wycofuję wszystkie narzekania, i marudzenia.

- Słucham? Tak? Jasne że możesz. Kiedy? No tak, tylko że wyprowadziłam się stamtąd. Tak, już się tak nie ciesz. Mmm, tak jak mówiłeś. Dzięki. Paa.

Założyłem ręce opierając się o framugę w drzwiach kuchni. Meggi siedziała na blacie machając nogami w powietrzu. Wyglądała naprawdę ślicznie. Zresztą co tu się dziwić, od zawsze była piękna. Stałem tam, i gapiłem się na nią jak jakiś idiota. Ale jest moja dziewczyną, mam do tego prawo, a nawet bym powiedział że to przywilej! Bo kto by nie chciał patrzeć na mojego małego aniołka, który wygląda jak bogini?

- Kto dzwonił?

- Tata.- zmarszczyłem brwi. Mój jakże dobry dzisiejszy humor nieco się zniszczył. Nie byłem przekonany co do tego, że znów możemy mu w pełni zaufać. Od kiedy go poznałem wydawał się w porządku, ale stracił w moich oczach, kiedy tak bardzo skrzywdził Meg. A ona tak po prostu mu od razu wybaczyła. Wiadomo, to jej ojciec, ale po tym co zrobił nie zasłużył sobie na to co ona mu daje.

- Harry. Kocham go i to się nie zmieni. Popełnił błąd, ale każdy zasługuje na drugą szansę. Ty tez ją dostałeś.- podszedłem do niej i stanąłem pomiędzy jej nogami. Położyłem dłonie na jej biodrach i spojrzałem w jej piękne szare oczy. W tym świetle nie było widać za bardzo niebieskiej barwy.

- Ja się o ciebie po prostu martwię, nie chcę abyś znowu cierpiała przez tego człowieka.- Wiem. Rozmawialiśmy na ten temat. I wtedy skutecznie zatkała mi buzię kiedy powiedziała że wybaczyła mi tak samo jak jemu. I niestety ale musiałem przyznać jej rację.

- To jest mój ojciec. Zrobił co zrobił bo chciał mnie chronić. Wytłumaczył mi wszystko, przeprosił. Dlaczego miałabym mu nie wierzyć? Gdyby mnie nie kochał nie przyjeżdżałby dla mnie do Londynu. Przypominam ci tylko, że niedawno to ty mi się tłumaczyłeś w ten sam sposób. Mówiłeś o moim bezpieczeństwie. Tata myślał o tym samym pozwalając na to bym była w Paryżu. Bał się o mnie. Więc proszę, bądź miły ok?

- Jasne słońce, dla ciebie wszystko.- cmoknąłem ją w usta i uśmiechnąłem się odrywając od jej twarzy. Skrzywdziłem ja tak samo, tyle samo łez wylała przez niego ile przeze mnie. Więc moje prawo do osądzania go praktycznie nie istnieje.

- Więc przygotuj się na to że jutro do nas wpadnie.- uśmiechnęła się niewinnie i zeskoczyła z blatu, odwróciła się będąc w drzwiach i przesłała mi buziaka.

- Idę do łazienki.

Nie wiem czy to było zaproszenie czy nie ale ja to zinterpretowałem po swojemu i ruszyłem tam za nią.

Niall

Skoro już wiem gdzie mieszka Connie, to może by to jakoś wykorzystać?

Nie wiedziałem czy dobrze robię, czy nie będzie jej to przeszkadzało, ale do niej poszedłem.

Lecz kiedy stanąłem przed jej domem, zawahałem się nim podszedłem pod same drzwi. Co jeśli otworzy mi ktoś kogo nie będę się spodziewał. Przecież nie wiem nawet z kim ona tam mieszka.

Gdzieś w środku bardzo się obawiałem otworzenia drzwi, lecz kiedy to się stało ujrzałem Connie. I kamień spadł mi z serca powodując że się uniosło.

- Niall? Co tu robisz?- była zaskoczona moim widokiem. A co, myślała może że będę do niej przychodził do biblioteki licząc że tam będzie? Swoją drogą tak właśnie robiłem przez ostatnie tygodnie więc…

- Przyszedłem do ciebie.

- Domyśliłam się, ale wolałabym żebyś wcześniej mnie uprzedził.

- A co jeśli chciałem ci zrobić niespodziankę?

- W takim razie ci się udała bo kompletnie się ciebie nie spodziewałam. – podeszła bliżej i pocałowała mnie w policzek.- Tak w ogóle to cześć mój blondynku.

- Twój blondynek?- uniosłem obie brwi ku górze przez co ona się zaczerwieniła. Chyba nigdy nie przejdzie jej to zawstydzanie.

- Może zaczekasz, a ja się przebiorę?

- Jasne, mogę wejść?

- Emmm, to nie najlepszy pomysł.

- Hej, Connie, mówiłem ci że nie zamierzam przestać się do ciebie odzywać bo mieszkasz jak mieszkasz. Mam to głęboko gdzieś. – uśmiechnąłem się i wepchnąłem do środka. No cóż, pięknie to tam nie było. Już od pierwszych sekund czułem zapach alkoholu. Wszędzie było brudno, i naprawdę warunki mieszkalne nie były zachwycające.

Lecz kiedy weszliśmy do jej pokoju poczułem jaką taką ulgę. Connie zabrała kilka rzeczy i udała się do łazienki.

- Nikogo oprócz nas nie ma?

- Nie.- odkrzyknęła.

Miałem zatem czas żeby odrobinę się rozejrzeć. Pomieszczenie różniło się od pozostałej części domu. Było przyjemne, i można było tutaj spędzać czas nie czując się jak w obskurnej kamienicy. Wiadomo, nie każdy ma pieniądze, ale bez przesady. Ten dom się wali.

Kiedy wyszła z łazienki wyglądała naprawdę  ślicznie. Od razu poprawił mi się humor kiedy tylko zobaczyłem jej roześmianą twarz. I kiedy widziałem ją taką lubiłem ją tak najbardziej.

- No to co, ubieraj kurtkę i wychodzimy.

- A mogę wiedzieć gdzie?

- Sam tego jeszcze nie wiem.

Nie miałem pojęcia gdzie pójść, ale mogłem iść wszędzie, chodziło mi o spędzanie czasu z nią. A przebywanie tutaj nie za bardzo uśmiechało się zarówno mi jak i jej. PO pierwsze nie czułem się tutaj zbyt komfortowo, a po drugie nie chciałbym spotkać jak na razie jej matki. Poza tym nie jestem przekonany co do tego czy sama Connie czułaby się dobrze tutaj w moim towarzystwie.

Więc postanowiłem, że wybierzemy się w jakieś neutralne miejsce.

Kiedy wyszedłem z domu, ona wyszła za mną, zrównała się ze mną i mocno chwyciła moją dłoń. Że jak?

Ona? Ta nieśmiała Connie którą znam? To ta sama dziewczyna która czerwieni się pięćdziesiąt razy dziennie? Sama z siebie po prostu splotła nasze ręce razem. Co dziwniejsze w żadem sposób mi to nie przeszkadzało. Czułem się… dobrze. Prawda, spotykamy się już dość długo, i gdyby się tak zastanowić to te nasze spotkania można by nazwać randkami. I chyba nawet zaczynam traktować ją jak moją potencjalnie przyszłą dziewczynę. I sam jestem zaskoczony że to złączenie dłoni spowodowało to, że doszedłem do takich wniosków.

Connie mi się podoba.

- Co chcesz?

- A co mogę chcieć?- zapytała uśmiechając się.- Gorącą czekoladę.-

Tym razem zaśmiałem się ja. Przecież ten zmarzluch kocha wszystko co gorące, a że ja jestem gorący więc… haha, Horan jakiś ty zabawny. O Jezu, o czym ja myślę?

W małej kawiarence do której bardzo chciała wstąpić było nawet ciepło i naprawdę uwierzcie mi, że nie rozumiem dlaczego Connie ciągle siedzi w kurtce. Kiedy wróciłem do stolika z czekoladą zastałem ją tam skuloną na krześle.

- Aż tak ci zimno?

- Troszeczkę.- mruknęła znów ukazując mi swoje dołeczki. Coś mi się wydaje że za często wspominam o jej uśmiechu. Ale jak tu o nim nie myśleć kiedy gdy tyko go widzę aż sam mam ochotę się uśmiechać?

- Więc, może powiesz mi coś o sobie? Nigdy cię o to nie pytałem bo nie chciałem się narzucać ani nic, ale chciałbym wiedzieć o tobie coś więcej.

- Niall, chodzi ci o to gdzie mieszkam?- zaskoczyło mnie to że wypowiadała się o tym bez żadnego zażenowania, co nie było w jej stylu.

- Też. Chodzi mi o wszystko.

Wypuściła głośno powietrze i przymknęła oczy. Dzisiaj wyglądała jakoś tak inaczej. Może dlatego że swoją grzywkę spięła do góry? Może, ale w każdym razie tak też jej było ślicznie.

- Co tu dużo mówić. Nigdy nie spotkało mnie nic co mogłabym zaliczyć do szczęśliwych chwil w moim życiu- po tym zdaniu już byłem przerażony.- Kiedy miałam pięć lat mój tata nas zostawił, mnie, mamę i moją trzyletnią siostrę. Mama wpadła w nałóg, piła, paliła, ćpała. A ja chowałam Courtney w moim małym pokoju i próbowałam uspokoić kiedy mama wszystko co było w domu niszczyła, krzyczała. Po prostu wpadała w szał. Na szczęście sąsiedzi szybko się zorientowali co się dzieje i trafiłyśmy do domu dziecka. Byłam mała, potrzebowałam kogoś kto mnie pokocha, zrozumie. A okazało się że była tam pani która wszystkie dzieci takie jak my miała w dupie. Courtney ciągle pytała o mamę a ja nie wiedziałam co mówić, sama nie rozumiałam co się działo. Rok temu wyszłam stamtąd, nie miałam nic, żadnych pieniędzy, niczego. Więc wróciłam do naszego domu. I zastałam tam mamę pieprząca się z jakimś facetem. Dom wyglądał jak wygląda teraz. I żyję sobie z moją mamą, a kiedy jest pijana czyli prawie zawsze zamykam się po prostu w pokoju i czytam książki. Dlatego ciągle jestem w bibliotece. Wolę siedzieć w ciepłym miejscu gdzie mogę zwierzyć się pani bibliotekarce. Nie marznę w naszym szarym, brudnym domu bo mama znowu nie zapłaciła za ogrzewanie i prąd. Ale najczęściej i tak  płacę ja. Staram się dorobić czasem pracując gdzieś jako kelnerka. Ale i tak nigdzie nie mogę znaleźć jakiejś stałej pracy.

- I nie masz kompletnie nikogo kto mógłby ci pomóc?

- Niall, ty jesteś jedyną osobą która od wieków się mną zainteresowała. Moimi znajomymi w domu dziecka były dziewczyny które proponowały mi pracę prostytutki. Mówiły że przecież trzeba jakoś zarabiać, że jak nie ma się wyjścia to trzeba robić wszystko. Ale ja nie chciałam, wolę już mieszkać z mamą niż sprzedawać swoje ciało i godność.

- Connie, tak cholernie mi przykro.- podszedłem do niej i po prostu ją przytuliłem.- przepraszam że zapytałem, nie chciałem żebyś płakała.- uśmiechnąłem się do niej pocieszająco. Otarłem jej łzy i przytuliłem do mojego torsu.- Może wyjdźmy stąd co?

- Dobrze.

Zrobiło mi się tak cholernie głupio. Ja ciągle mówię sobie że jestem nieszczęśliwy, że wszyscy mnie olewają, że nie mam już nikogo. A tak naprawdę to mam tak dużo. Mam rodzinę, którą swoją drogą ostatnio zaniedbałem. Mam przyjaciół, wprawdzie, ostatnio zajmują się swoimi sprawami ale są. I mam ciepły dom, masę jedzenia i miliony fanów. A Connie? Jest sama, zupełnie sama, teraz ma tylko mnie.

____________________________________

Dobry wieczór wszystkim! Otóż wysiedziałam się 3h w kościele i natchnęło mnie na dodanie rozdziału. Miał być wcześniej w nagrodę za wasze świetne pomysły, ale tak jakoś wyszło że jest dzisiaj. I to że jest, nie oznacza, że nie możecie nic dodawać w WASZEJ zakładce! Proszę o własne zdanie, i obiecuję odpowiedzieć na każdy pomysł! Przy okazji możecie dowiedzieć się czegoś ciekawego o blogu...