Rozdział 73

MEGGI

- Wyglądasz cudownie. Bartek padnie z wrażenia.- na środku pokoju, na stołeczku stała Julka w cudownej, pięknej sukni. Chodziłam tylko dookoła niej i się ciągle zachwycałam.

- I tak się czuję. Nie mogę uwierzyć że został tylko ledwo ponad tydzień.

- I będziesz nosić moje nazwisko.- zaśmiałam się cicho. Właściwie to nazwisko mojego brata, ale że mamy to samo no to wszystko wyjaśnione! - Julia Małecka, nieźle brzmi.

- Ty się tak nie ciesz, długo to my takiego samego nazwiska nie będziemy miały.

- Niby dlaczego?

- Jak to dlaczego? Chyba kiedyś zamierzasz wyjść za Harrego?- dla niej to było oczywiste. Dla mnie już nie do końca. Bo choć nie wyobrażam sobie stać przed ołtarzem z nikim innym jak tylko z Harrym, to nigdy nie wiadomo co się może wydarzyć. Nie ukrywam, że spełnieniem marzeń byłoby wziąć z nim ślub.

- A skąd mam wiedzieć czy mi się w ogóle oświadczy?- uniosłam pytająco brwi a Julka wyśmiała mi się prosto w twarz.

- Śmiesz w to wątpić? Skarbie czekam tylko kiedy zadzwoni do mnie żebym pomogła mu wybrać pierścionek.

- Dla mnie to nie jest takie oczywiste. Skąd wiesz czy się zgodzę?

- A nie?

- Nie- wystawiłam jej język. Wiadomo, chcę wyjść za Harrego, chcę kiedyś tam mieć z nim dzieci, chcę żeby to właśnie on był ojcem moich dzieci. Ale nie teraz. Jeszcze jest za wcześnie.

- Ja tez się boję, ale wystarczy mi to, że dzięki twojemu braciszkowi jestem szczęśliwa. Daje mi wszystko czego pragnę i go kocham. Jeśli mi teraz powiesz, że Styles nie jest dla ciebie kimś takim to i tak ci nie uwierzę. - Julka zeszła z krzesła i odwróciła się do mnie tyłem. - Odepnij mnie.

- Jasne- już miałam do niej podchodzić kiedy zadzwonił telefon. Pewnie Harry, nie rozmawialiśmy od kilku dni, nie dzwonił. Kiedy ja próbowałam, nie odbierał, pewnie był zajęty. Odebrałam nie patrząc kto dzwoni.

- Hej.

- Meg, tylko się nie denerwuj. - oderwałam od siebie telefon i spojrzałam na niego dla upewnienia. Louis?

- Lou? Co się stało? Coś z Harrym?

- Posłuchaj, wszystko jest już opanowane.

- A było coś do opanowywania? Louis?

- Harry, on jest w szpitalu. - w jednej chwili moje szare komórki się wyłączyły. Bo niby czemu Hazz miałby być w szpitalu? Nie nie, to niemożliwe.

- Co?- nie chciałam słyszeć tego co on mówił, to nie mogło być prawdą.

- Został postrzelony.-

Serce stanęło mi w miejscu. Że co? Mój kochany Harry został postrzelony? Boże, nie wierzę w to, to niemożliwe.

- Co z nim? Louis! Powiedz że nic mu nie jest!- z moich oczu pociekły łzy, nawet nie wiem kiedy.

- Spokojnie Meg, właśnie przewieźli go z sali operacyjnej.

- Miał operację?! I ty dopiero teraz do mnie dzwonisz?! Co z nim?!

- Już w porządku, nie było zbyt ciekawie kiedy go przywieźli, ale wyszedł z tego cały, no prawie.

- Jak to prawie?!

- Nic mu nie jest, po prostu ma parę obrażeń. - mój świat mi się zawalił. Jak to się stało, o co chodzi? Dlaczego w ogóle akurat Harrego postrzelili? Boże, w głowie miałam mętlik, nie potrafiłam posklejać dobrze moich myśli.

- Skąd wiesz? Rozmawiałeś z lekarzem?

- Tak. Powiedział że jego stan jest ustabilizowany, jego życiu nic już nie zagraża. Teraz tylko czekać aż się obudzi.

- To znaczy że wcześniej było zagrożenie że on... ? Louis! Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś?! - byłam na niego wściekła, co jeśli coś by poszło nie tak, jeśli operacja by się nie udała, jeśli Harry... Jezu, a mnie by przy nim nie było. Muszę natychmiast tam lecieć, nie ma chwili do stracenia.

- Dobra, jadę na lotnisko, opowiesz mi na miejscu.

- Nie Meg, niepotrzebnie byś tu leciała. Za tydzień jest wesele twojego brata, nie ma po co robić sobie kłopotu.

- To nie żaden kłopot!- wściekłam się jeszcze bardziej- Harry jest dla mnie najważniejszy!

- Wiem, Meg.- Louis westchnął.- Dlatego posłuchaj. Jesteśmy tutaj z nim. Chłopcy Kate i Emily. Przyszła nawet Connie z Niallem. Czuwamy, jeśli coś się stanie, obiecuję że zadzwonię.

- Nie mogę siedzieć tutaj bezczynnie, chcę przy nim być.

- To nie jest najlepszy pomysł. Słuchaj, muszę ci coś jeszcze powiedzieć.- zaczęłam się bać. Co on może mi jeszcze powiedzieć? Harry jest w szpitalu, co gorszego może się stać?

- On wiedział że coś mu się stanie.- po tym jednym zdaniu przypomniałam sobie nasze ostatnie rozmowy. W każdej z nich mówił mi jak bardzo mnie kocha, prosił żebym na siebie uważała. Boże, on wiedział, tylko że nie wiedział kiedy to się stanie. Dlatego każda nasza rozmowa była dla niego pożegnaniem. Przełknęłam głośno ślinę, ledwo łapiąc oddech, przez płacz naprawdę ciężko było mówić. - Znaleźliśmy u was w domu kilka listów z pogróżkami. Ktoś groził Harremu.

- Ale dlaczego? - załkałam cicho i pociągnęłam nosem.

- Ktoś chciał żeby Harry z tobą zerwał i zostawił cię w spokoju, poza tym policja dokładnie przeszukała dom i mieliście założone podsłuchy.

- Co? Nie mówisz poważnie. - powiedziałam kręcąc głową jakby Lou mógł to zobaczyć.

- Niestety. Nie wiem tylko dlaczego Harry nic nie powiedział. Boże, przecież pomoglibyśmy mu, a tak, wystawił się na czyjś celownik.

- Wiadomo kto to był?

- Nie, ale policja go szuka. Meg, lepiej będzie jak zostaniesz w Polsce, przynajmniej dopóki go nie złapią.- tak bardzo chcę być przy Harrym, zdaję sobie sprawę z tego że to może być niebezpieczne. Jednak w tej sytuacji nic mnie to nie obchodzi, mogłabym zaryzykować, mogłabym dla niego zrobić wszystko.

- Lou, chcę żeby on wiedział że go wspieram, żeby czuł moją obecność!

- Magda, znasz go, wiesz, że nie pozwoliłby ci tutaj przyjechać. Proszę, on doskonale wie, że ma dla kogo walczyć. Wyjdzie z tego a kiedy tylko się wybudzi i będzie się dobrze czuł zadzwoni do ciebie sam. - Tomlinson przekonywał mnie jak tylko mógł. Nie rozumiem dlaczego aż tak zależało mu na tym, żebym nie leciała do Londynu, do Harrego. Jednak wiem, że byłby zły gdyby wiedział że przyjadę. Pamiętam że jeszcze kilka dni temu namawiał mnie żebym dłużej została u babci. Znowu to zrobił! Znowu chciał chronić mnie, nie patrząc na to jakie będą tego konsekwencje.

- Ale masz do mnie dzwonić, gdyby cokolwiek się działo, rozumiesz?

- Tak, oczywiście Meg.

- I nie zostawiajcie go samego.

JULKA

Zdążyłam ściągnąć suknię kiedy Magda rozmawiała prze telefon. Jednak kiedy zobaczyłam że płacze, od razu do niej podbiegłam. Rzuciła telefon na łóżko i opadła na ziemię. Zaniosła się tak głośnym płaczem że nie wiedziałam co robić. Przykucnęłam przy niej obejmując ja rękoma. Podniosła się i wtuliła we mnie jeszcze głośniej płacząc. Minęło kilkanaście minut zanim choć trochę się uspokoiła.

- Co się stało?- po moich słowach jeszcze bardziej się rozpłakała. Co się mogło stać? Harry chyba jej nie zostawił ani nie zdradził, prawda? A może komuś się coś stało?

- Meg, coś z Harrym?

- On- załkała znowu- Jest w szpitalu.- zacisnęła oczy z których sączyło się coraz więcej łez. Przytuliłam ją do siebie mocniej. Nie pytam o więcej, bo i tak nie jest w stanie nic mi powiedzieć. Usłyszałam przekręcanie klucza. O matko, jak dobrze, Bartek wrócił. Wszedł uśmiechnięty do pokoju ale kiedy nas zobaczył od razu do nas podbiegł.

- Magda?! Co się stało?!- podniósł ją z ziemi a ona tym razem przylgnęła do niego. Spojrzał na mnie przerażony. Przecież sama nie wiedziałam do końca o co chodzi!- Julka, co jest?

- Zadzwonił ktoś do niej, Harry jest w szpitalu. - Meg tylko zacisnęła kciuki na jego koszulce. Ten objął ją ramionami i pociągnął w stronę kanapy. Usadził ją obok siebie ciągle przytulając. Ucałował ją we włosy, i zaczął lekko kołysać.

- Ciiii, Meg, spokojnie, wyjdzie z tego, przecież Harry jest silny, da sobie radę. - szeptał to wszystko w jej włosy. Byli naprawdę fajnym, wpierającym się rodzeństwem. Rzadko się widywali, ale kiedy już tak było to potrafili sobie pomagać.

- Przynieś jej wodę, albo coś, jeśli możesz.- zwrócił się do mnie, więc go posłuchałam. Czułam się spanikowana, nie wiedziałam kompletnie co mam robić! Nalałam do szklanki trochę wody i wróciłam do nich kiedy akurat Magda ocierała swoje łzy.

- To powiesz nam co się stało?- spojrzała na nas z wymalowanym bólem na twarzy. I niech mi teraz ktoś powie że oni się nie kochają! Tak się nie reaguje kiedy dowiaduje się o tym, że ktoś kogo nie kochasz leży w szpitalu. Po prostu gołym okiem można było zauważyć że Harry jest dla niej najważniejszy.

- Postrzelili go. - powiedziała jąkając się. Spojrzeliśmy na nią z niedowierzaniem. Że co?

- Jak to? Kto to zrobił?

- Nie wiem, Louis powiedział tylko że ktoś mu groził, bo znaleźli u nas listy z groźbami i podsłuchy. Boję się o niego, powinnam do niego lecieć.

- Meg, nie wiem czy to dobry pomysł, skoro mu grozili, to może tobie też coś grozi. - westchnęła tylko i przymknęła oczy.

- Wiem, Louis powiedział to samo, ale nie obchodzi mnie to. Wiem, że on mnie potrzebuje. 

 

EMILY

Leżałam wyciągnięta na kanapie, byłam wykończona po treningu. Razem z Liamem i Niallem oglądaliśmy jakiś durny teleturniej w telewizji. Już praktycznie przysypiałam, nie miałam siły żeby się ruszyć.

- Ej ludzie, może coś zrobimy?

- A co niby chcesz robić Liam? Ja mam zamiar grzać dupę cały dzień w tym fotelu.

- Niall, po prostu jesteś leniem.

- Możliwe.-mruknął i niczym nie urażony wrócił do oglądania. A mnie zaczęła zastanawiać taka jedna rzecz.

- Ej, Liam, spotykasz się z kimś?- przecież z Danielle zerwali już jakiś czas temu, dość spory czas temu. A ostatnio Liaś chodzi jakby trochę bardziej uśmiechnięty, i częściej wychodzi z domu.

- W jakim sensie?- uniósł brew uśmiechając się głupkowato. Ej to ja powinnam patrzeć na niego jak na debila! Przecież to oczywiste w jakim sensie.

- No, masz kogoś?

- Dziewczynę? Nie.

- To co, chłopaka?- wtrącił się Niall i zachichotał. Payne obrzucił go przenikliwym wzrokiem i również zaprzeczył.

- No to nie wiem, sypiasz z kimś?

- Emily, nie będę ci mówił z kim sypiam a z kim nie.

- No ale dlaczego?- jęknęłam urażona. Bo czy to źle że martwię się o przyjaciela? Powinien sobie kogoś znaleźć.- Ostatnio jesteś jakiś inny, więc myślałam że to jakaś dziewczyna.

- Przecież nie muszę od razu z nią sypiać!- troszkę się zezłościł a mi jednak coś błysnęło. Czyli że...?

- Jednak jest jakaś dziewczyna?! Wiedziałam! - Liam się trochę zmieszał a mnie to jeszcze bardziej utwierdziło w swoim przekonaniu. Spojrzałam na niego czując już smak wygranej. Czyli że jednak ostatni wolny członek One Direction byłby zajęty? No niby Niall nie jest ale chyba będzie z Connie. Nieźle się porobiło.

- Spoko, nikomu nie powiem.- puściłam mu oczko, na co posłał mi uśmiech ale za to Horan wydarł mordę.

- Ale ja powiem! - w tym momencie do pokoju wpadł Louis. - Hej, Tommo, wiesz że Payne ma dziewczynę?!- Uśmiech Nialla od razu zniknął kiedy zobaczył że Louis się nie śmieje. To było podejrzane, on od razu zacząłby się nabijać z Liama.

- Harry jest w szpitalu.- rzucił całkiem poważnie a my od razu wstaliśmy z kanapy.

- Jak to w szputalu?!- wydarłam się głośno, po czym Liam od razu spytał

- Co się stało?

- Został postrzelony.

Mieszanka szoku i zdziwienia i strachu zamajaczyła gdzieś w moim umyśle. Nie wiem nawet kiedy znaleźliśmy się wszyscy w szpitalu, pod salą operacyjną gdzie był Harry. Siedziałam na plastikowym krześle, nadal niewiele wiedząc z tego wszystkiego. Louis nic nie powiedział, a kiedy tylko przyjechaliśmy pobiegł szukać kogokolwiek, kto mógłby powiedzieć mu coś o stanie Harrego. Obok mnie siedział Liam. Lada chwila mieli przyjechać Zayn i Katie. Nie wiem jakim cudem ale jest tutaj razem z Niallem Connie. I szczerze mówiąc nie jest tak jak myślałam. Nie nienawidzę jej aż tak bardzo. Minęły z dwie godziny podczas których nic więcej się nie dowiedzieliśmy, jest już pierwsza w nocy a operacja wciąż trwa. To jest dość uciążliwe, bo nie wiemy tak naprawdę co z nim. Jak się okazało Louis musiał jechać do domu Harrego i Meg żeby ogarnąć to co tam się dzieje, policja podobno musi przeszukać dom i to wszystko. Usłyszałam stukot butów. Podniosłam wzrok, i zobaczyłam że w naszą stronę idą Louis, Zayn i Kate. Matko, może wreszcie czegoś się dowiemy.

- Co z nim?- kiedy tylko podeszli do nas, Tommo od razu zapytał o stan Harrego.

- Nic nie wiemy, ciągle trwa operacja.- odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Czego się dowiedzieliście? Wiadomo co się stało?- zapytała Connie. Dopiero przybyli spojrzeli na nią trochę zdziwieni jej obecnością.

- Znalazła go sąsiadka, usłyszała huk, więc wyszła zobaczyć co się stało. Znalazła Harrego przed domem, zupełnie zakrwawionego. Zadzwoniła po pogotowie więc dość szybko trafił do szpitala. Przynajmniej tyle dobrze.

- Mają sprawcę?

- Nie, będą czekać na zeznania Harrego- powiedział tym razem Zayn. Louis już miał kontynuować ale pod salą pojawiła się Gemma. Spojrzała po naszych twarzach przerażona. Naprawdę jej się nie dziwię. Gdyby mój brat był w spzitalu tez bałabym się o jego zdrowie, a ona widać że była tym wszystkim bardzo przejęta.

- Co z nim?!

- Ma operację.

- Boże, co się stało?

- Nie wiemy, policja powiedziała tylko że go postrzelili, to wszystko.

- Jezus, jak to postrzelili? Meg wie?!- spojrzała na nas pytająco a my tylko sami popatrzeliśmy po swoich twarzach. Jak to się stało, że nikt nie pomyślał o tym by zadzwonić do Meg?! To ją powinniśmy o tym pierwszą poinformować. Przecież ona się załamie, ostatnim czasem się kłócili, a teraz jeszcze to.

- Skoro, nikt jej nie powiedział, może zadzwonimy jak już będziemy cokolwiek wiedzieć. Teraz nawet nie będziemy jej mogli nic konkretnego powiedzieć. - w sumie to Liam miał racje, po co było ją stresować. Kiedy wyjadą z nim z tej cholernej sali i lekarz cokolwiek powie, to jej powiemy.

- Jest jeszcze coś- odezwał się Louis.- Zauważyliście że Harry ostatnio się dziwnie zachowywał?- zapytał nas wszystkich i każdy zaczął się zastanawiać nad tym co powiedział. Inaczej zachowywał? Możliwe, był bardziej zamyślony, może czasem mówił dziwne rzeczy.

- Poprosił mnie żebym miał oko na was, chłopaki, gdyby coś.- odezwał się niepewnie Zayn. Wszyscy spojrzeliśmy na niego zdziwieni.

- Jak to, jakby coś?- zapytała niczego nieświadoma Katie, ale nikt jej nie odpowiedział. Wszyscy wiedzieli o co chodzi.

- No właśnie- westchnął Tommo.- Dlatego że on wiedział. Dostawał groźby, zdjęcia jego i Meg, ktoś ich śledził, obserwował, podsłuchiwał. I dość dobitnie zagroził Harremu że jeśli nie zerwie z Meg to go zabije. - zapadła cisza. Nikt nie wiedział co powiedzieć. Sama byłam nieźle wstrząśnięta. Nie miałam pojęcia że coś takiego może się dziać! Tylko dlaczego...

- Nic nam nie powiedział.- szepnął Liam.- Boże, przecież coś byśmy zrobili! Nie wiem, cokolwiek!

- Może się bał?- zapytała Katie, ale Gemma od razu zaprotestowała.

- Jakbyście nie znali Harrego.- pokręciła głową, jakby sama nie mogła w to wszystko uwierzyć. Bo pewnie nie mogła.- On chciał ją chronić. Wiedział że jak nam powie, to go ukryjemy albo coś! Jak zawsze nadopiekuńczy Harry wziął wszystko na siebie, nie chciał pozwolić żeby coś stało się Meg.- była jego siostrą, dobrze go znała, może nawet lepiej niż my. Usiadła na krześle i schowała twarz w dłoniach. - Zawsze taki był, pamiętacie kiedy zerwał z nią dla jej bezpieczeństwa? Mieszkał wtedy u mnie, zwierzał mi się. Matko, zrobiłby dla niej wszystko, dla niego liczyło się tylko to, że Meggi będzie bezpieczna.- Louis niepewnie na nas spojrzał, po czym spuścił swój wzrok na telefon który miał w ręce.

- Zadzwonił do mnie. Zdążył jedynie powiedzieć, żebym nie pozwolił za nic Meg teraz wrócić.

__________________________________________________

No więc proszę bardzo rozdział 73. Wiecie co? Dziś pierwsza część obchodzi 100 000 wejść. Czyli razem z tą jest 200 000. To przeogromna liczba. Jestem wam tak bardzo wdzięczna. Zwłaszcza tym, którzy są ze mną już od dawna... Kocham ;p