Rozdział 53

Meg

Rano obudził mnie Harry, ale nie w ten sposób co zwykle, budząc mnie pocałunkami. Tłukł się po pokoju, nie mam pojęcia dlaczego. Uhhh, ja chcę jeszcze spać. Mógłby być odrobinę ostrożniejszy, ale nie bo on przecież musi być głośno.

- mmm, ciszej.- wymruczałam gdzieś spod poduszki. Po kilku minutach poczułam ucisk na materacu od mojej strony. Niechętnie, ale jednak otwarłam oczy. Ujrzałam nad sobą zmartwioną minę mojego loczka.

- Dzień dobry kochanie.- uśmiechnął się lądując ustami na moich ustach.

- Cześć.

- Przepraszam, ale trochę nam plany nie wypaliły. Muszę jechać do studia.

- A co z naszym dniem?- nie powiem że się nie zawiodłam, oczekiwałam że spędzimy ten czas tak naprawdę razem. Jego loki połaskotały moją twarz, kiedy nachylał się żeby złożyć na moich ustach pocałunek. Kolejny.

- Obiecuje, nadrobimy to.

- Na pewno?

- Tak skarbie, a teraz przepraszam, ale naprawdę muszę lecieć.

Ummmm, ok. Poszedł sobie.

A ja naprawdę liczyłam na ten dzień razem. No ale niech będzie. Jakoś przeżyję bez niego. Przeciągnęłam się i nakryłam kołdrą po samą szyję. Przyciąganie jakie wytwarza łóżko każdego ranka jest naprawdę niewiarygodne. To dziwne, będąc wieczorem wcale niezmęczona kładę się do łóżka i w każdej chwili mogę jeszcze z niego zejść. Ale rano to już inna sprawa, mogłabym w nim zostać na wieki. Ale tak się nie da. Wprawdzie mam dziś wolny, do tego kompletnie nie zaplanowany dzień. Bo w końcu nasze planie się popsuły więc teraz sama musze sobie jakoś zorganizować czas.

W końcu jakoś wstałam siadając na skraju łóżka. Miałam na sobie koszulkę Harrego, a nie chciało mi się przebierać, więc zeszłam w takim stroju na dół. W domu było pusto. Swoją drogą, to Gemma naprawdę rzadko tu przebywa, chociaż może to ja jej nie widuję. A jak już jest to siedzi razem Adamem u siebie w pokoju.

Wstawiłam kawę w ekspresie, otworzyłam lodówkę, i tak po prostu przed nią stałam. Nie wiedziałam co chcę zjeść. Poza tym wybór składników do zrobienia czegokolwiek nie był zbyt wielki. Trzeba zrobić zakupy, ale oczywiście jeśli ja tego nie zrobię, to niby kto? Poza tym to ktoś tu musi zacząć sprzątać. Wszędzie jest taki bałagan, że aż się odechciewa tu przebywać.

Dzwonek do drzwi, ciekawe któż to taki postanowił nas odwiedzić. Ignorując mój straszny strój podeszłam do drzwi i ujrzałam w nich jakąś dziewczynę?

- Cześć- uśmiechnęła się od ucha do ucha.

- Cześć. O co chodzi?- uśmiechnęłam się do niej przyjaźnie, lecz od razu uśmiech spełzł z twarzy kiedy mi odpowiedziała.

- Byłam tutaj umówiona z Harym- ściągnęłam brwi, i na nią dziwnie spojrzałam.

Że co była?

Ja tutaj chyba czegoś nie rozumiem. Harry umówił się z jakąś dziewczyną której nie znam! I w dodatku sobie wyszedł do studia.

- To znaczy nie w tym sensie. Ja w sprawie pracy.- poprawiła isę dziewczyna, jednak mi to ciągle nic nie mówiło. Dlaczego do cholery jasnej on mi nic o niej nie powiedział?!

- Ale chwila, jakiej pracy?

- Mam tutaj pracować jako sprzątaczka, czy coś w tym rodzaju. No, w każdym razie miałam dzisiaj przyjść porozmawiać na temat wynagrodzenia i zasad pracy.

- W porządku wejdź.- wpuściłam ją do domu, zaprosiłam do salonu, posadziłam na kanapie i wściekła wymaszerowałam do góry przepraszając ją na chwilę. Już na schodach wybrałam numer do tego … ugh, nawet nie chcę mówić! „Abonent czasowo niedostępny, …” No i oczywiście jeszcze nie odbiera. On chce zatrudnić jakąś dziewczynę od sprzątania! Jakbym sama sobie nie umiała poradzić! Nie potrzebuję jakichś służących w naszym domu. Poza tym nie wyobrażam sobie żeby ktoś obcy plątał mi się po domu, i grzebał w naszych rzeczach! Wsunęłam na siebie szybko dresy, koszulkę zostawiłam, rozczesałam włosy i zeszłam szybko na dół.

- Więc, Harry nic z tobą nie ustalał tak?

- Ustaliliśmy że będę tu pracować, resztę mieliśmy ustalić dzisiaj. Może do niego zadzwoń, i dowiedz się o co chodzi.- o mój boże, zaraz zwariuję. On mnie kiedyś do grobu zapędzi z tymi jego pomysłami!

- Zadzwoniłabym, ale ni odbiera. – mruknęłam bardziej do siebie, niż do niej, ale jestem pewna że usłyszała.- Słuchaj wolałabym żeby Harry jednak był przy tej rozmowie, więc może wpadnij kiedy indziej?

- Jasne.

- Albo zaczekaj. Zadzwonię do któregoś z chłopaków.- wyciągnęłam telefon, i wybrałam numer do Liama, on nigdy się z telefonem nie rozstaje.

- Hej Meggi, coś się stało?

- No hej Liaś, słuchaj bo mam takie pytanie.

- Co znowu Harry narozrabiał, hm?

- Nie pytaj, proszę. Przekaż mu tylko że jego najbardziej przydatna część ciała ucierpi jak tylko wejdzie do domu. – w telefonie rozległ się śmiech Payna.

- Bardzo chętnie bym to zrobił, ale nie ma go ze mną.

- Jak nie ma? Przecież miał jechać do studia.

- Dzisiaj? Mamy przecież wolne.- że co proszę? Jak to wolne?

- Na pewno? Może on musiał po coś sam tam skoczyć.

- Może, ale wątpię, wczoraj jeszcze mówił że ma na dziś plany, więc nie sądzę żeby tam był.

- Ok, Liam, dzięki. No to na razie.

- Hej Meg.

Więc sytuacja przedstawia się tak: mam przed sobą jakąś laskę, która twierdzi że jest naszą nową sprzątaczką. I mam też chłopaka, który twierdził że jedzie do studia, lecz w tym studiu go nie ma. I tutaj pojawia się pytanie: O co do cholery tutaj chodzi?

Ten dzień stawał się coraz bardziej dziwniejszy.

Koło drugiej po południu, kiedy uporałam się SAMA z całym bałaganem jaki panował w domu, i kiedy byłam już na skraju histerii z powodu moich głupich domysłów, gdzie to Harry się podziewa, w drzwiach domu pojawił się Louis.

- No heeej, mała!- krzyknął już w progu przytulając mnie.

- Hej, Lou, co tu robisz?

- Nasz kochany Liaś zaalarmował mnie o twoim złym humorze. Nie wiem co odstawił Hazzuś, ale ja cię z tego wyleczę!- że co? Co on w ogóle gada?

- Lou, uspokój się, chodź, napijemy się kawy.

- Nawet nie mów mi tutaj o żadnej kawie! Zobacz jak ty wyglądasz!- znowu krzyknął unosząc jeden z kosmyków moich włosów do góry. Ja za to uniosłam brew udając oburzenie.

- No jak? Jak wyglądam?

- Oczywiście pięknie, ale musisz wyglądać jeszcze lepiej!- najzwyczajniej w świecie wepchnął mnie do łazienki i  kazał wziąć prysznic. Dobrze wiem że sprzeciwianie się Lou jest nieopłacalne. I tak postawi na swoim , jeśli nie w ten, to w inny sposób.

Kiedy wyszłam z łazienki Lou leżał sobie na łóżku w naszej sypialni i oglądał moją bieliznę. On jest chyba nieuleczalnie chory.

- Lou! Co ty do cholery robisz?!

- Emmm, no ja, wybieram ci dzisiejszy strój.

- I co? Może jeszcze chcesz mi go założyć?

- Ej ej, spokojnie, od tego jesteś ty- uśmiechnął się. No serio, nie da się na niego gniewać.- Albo Hazz.

- Ok. ok., moja sprawa kto i kiedy mnie ubiera. Powiesz mi o co chodzi?

- O co chodzi? Wskakuj w sukienkę i idziemy. A no i wybrałem ci tą czarno-niebieską bieliznę.

- Czy ty…- nie dokończyłam bo wiedziałam że Lou dobrze wie o czym mówię.

- Tak, tak, wiem co lubi Harry. Już się tak nie dziw tylko wynocha do łazienki się przebierać!

Hazz uwielbia czarną bieliznę. Ja nie wiem co on w niej widzi, ale twierdzi iż do mnie pasuje. Tommo wybrał mi czarno- granatowy komplet, ten który Hazz bardzo lubi. No niech mu będzie, już sobie to założę. Do tego jakąś granatową sukienkę. Ale chwila moment, gdzie on mnie chce zabrać? Po co mnie tak stroi? Poza tym ja przecież umarznę w tym stroju! Zwariował, najzwyczajniej zwariował.

- Lou, mógłbyś…                

- No i teraz wyglądasz jak człowiek! Jeszcze trochę makijażu, trzeba ułożyć włosy i będzie ok.

- No nie mów że będziesz mnie jeszcze malował.

- O nie, nie, nie. To nie moja bajka.

Przebywanie z Lou jest czasem odrobinę męczące. Nie żebym narzekała bo uwielbiam jego towarzystwo, ale kiedy człowiek potrzebowałby spokoju na chwilę, to chybaby go przy nim nie znalazł.

Jechaliśmy już dłuższą chwilkę. Każda moja próba dowiedzenia się gdzie to się wybieramy kończyła się tym że „zobaczę”. Już nawet nie próbuję go prosić o zdradzenie mi tego. Ale skoro już jestem tutaj z Tommo, to wykorzystam ta sytuację. To przyjaciel Harrego, zna go, pewnie w niektórych kwestiach bardziej niż ja.

- Lou, nie wiesz gdzie jest Harry?- spojrzał na mnie zaskoczony. I wcale mu się nie dziwię, bo jest mi głupio, że nie wiem co robi mój chłopak. Z drugiej strony ufam mu, jeśli miał coś do załatwiania to ok, ale nie musiał kłamać prawda? Gdyby tylko powiedział że wychodzi, coś mu wypadło, nie pytałabym, po prostu pozwoliłabym wyjść. Ale kiedy mówi mi gdzie, na ile, z kim, to jednak pewne wątpliwości pojawiają się w moim umyśle kiedy dowiaduję się że to było kłamstwo.

Zresztą powoli zaczynam myśleć że za tym wszystkim stoi właśnie Harry.

- Przykro mi, ale nie. Jedyne co wczoraj nam mówił to że ma na dziś plany.- Tommo przybrał naprawdę poważną minę. Czyli to nie żart? Czyli teraz wcale nie jedziemy do nich do domu, tak jak to mi powiedział, w co nie wierzę? Czyli nie spotkam tam Harrego z bukietem kwiatów? No świetnie, tylko gdzie on do cholery jest w takim razie?!

- Ok., a co u ciebie? Jak tam twoja mama?- Hazz powiedział mi że jest chora, i chyba nikt o tym nie wiedział bo Lou był jeszcze bardziej zdziwiony niż przedtem.

- W porządku, już z nią lepiej, choć całkiem jeszcze nie wydobrzała.

- No dobra, zamknij oczy, musze założyć ci opaskę.

- Lou- jęknęłam. Nie lubię nie wiedzieć o co chodzi. Ale teraz już wiem że maczał w tym palce Harry. Na sto procent, jestem o tym przekonana. Bo gdzie niby Lou by mnie wywiózł?

- No a teraz musisz iść za mną.

Nie no mam dość! Co to ma być?

- Louis do cholery! Gdzie ty mnie wleczesz?!

- Wlekę?! Ja cię tu prawie na rekach noszę!- no brawo, cóż za wyczerpująca odpowiedź. Poza tym na rękach?! On chyba nigdy żadnej dziewczyny na rękach to nie nosił.

- Lou nie denerwuj mnie i powiedz mi gdzie idziemy.

- Zobaczysz.

- Tomlinson do cholery! Powiedz mi!

- Trochę cierpliwości mała. Zaraz się dowiesz. A teraz chodź.

Pociągnął mnie za rękę i objął delikatnie w pasie żebym się nie przewróciła. Zaraz mi nogi odpadną, czy to musi być tak daleko?

W końcu się zatrzymaliśmy. No nareszcie! Ile można tak bez żadnej wiedzy? Poczułam że Lou mnie puścił i zaczęłam wymachiwać nerwowo rękami szukając go.

- Gdzie ty jesteś?!

- Powodzenia.- szepnął mi na ucho i znowu nie wiedziałam gdzie jest.

- Lou! Przysięgam  że jak cię tylko znajdę urwę ci jaja!- krzyknęłam po czym odwiązałam sobie opaskę, miałam już dosyć tego że nie wiem co się dzieje. Tak swoja drogą to już drugi osobnik płci przeciwnej któremu dzisiaj obiecałam uszkodzić pewne części ciała.

Ale całkiem zapomniałam o tym kiedy rozejrzałam się dookoła. To co zobaczyłam, przechodziło moje najśmielsze oczekiwania.

Stał tam, kilka kroków ode mnie, z jednym niebieskim tulipanem. Miał na sobie czarne dżinsy, białą koszulkę i płaszcz. Rozejrzałam się dookoła. Gdzie my jesteśmy? Na drzewie? Boże jak ten idiota, czyt: Louis mnie tu wyciągnął? To była tak jakby jakaś platforma. Było pełno poduszek, rozłożony koc. Nie wspominając już o tym że całe drzewo było oświetlone milionami światełek a widok był przepiękny, panorama Londynu. Jednak w tej chwili ja dostrzegałam jedynie parę zielonych oczu. Po chwili Harry zrobił nieśmiało parę kroków wyciągając w moją stronę tulipana. Wrócił na miejsce gdzie wcześniej stał i wziął gitarę zaczynając coś na niej grać. Gdy usłyszałam pierwsze dźwięki wydobywające się z jego ust z moich oczu popłynęły łzy.

Take my hand
I'll teach you to dance
I'll spin you around
Won't let you fall down
Would you let me lead?
You could step on my feet
Give it a try
It'll be alright

The room's hush, hush
And now's our moment
Take it in, feel it all and hold it
Eyes on you, eyes on me
We're doing this right

'Cause lovers dance
When they're feeling in love
Spotlight shining, it's all about us
It's a-a-all about u-u-us
And every heart in the room will melt
This is a feeling I've never felt but
It's a-a-all about us

Zdjął gitarę odkładając ją na bok i do mnie podszedł. Poczułam jego zimne i trzęsące się dłonie na moich policzkach. Otarł kciukami moje łzy. Spojrzał w moje oczy i śpiewał dalej tyle że przyciszonym głosem. Moimi o wiele za małymi dłońmi oplotłam go w pasie przytulając się do jego klatki piersiowej. Jego ręce podobnie jak moje znalazły się na mojej talii. Kiedy zaczął nami lekko kołysać przymknęłam lekko oczy. Wystarczyło że czułam jego dotyk i słyszałam głos:

Suddenly, I'm feeling brave
Don't know what's got in to me
Why I'd feel this way
Can we dance, real slow?
Can I hold you?
Can I hold you close?

The room's hush, hush
And now's our moment
Take it in, feel it all and hold it
Eyes on you, eyes on me
We're doing this right

Cause lovers dance when
They're feeling in love
Spotlight shinning, it's all about us
It's a-a-all about u-u-us
And every heart in the room will melt
This is a feeling I've never felt but
It's a-a-all about us

Do you hear that love?
They're playing our song
Do you think we're ready?
Oh, I'm really feeling it
Do you hear that love?
Do you hear that love?
Do you hear that love?
They're playing our song
Do you think we're ready at all?
I'm really feeling it
Do you hear that love?
Do you hear that love?
Do you hear that love?
They're playing our song
Do you think we're ready at all?
I'm really feeling it
Do you hear that love?
Do you hear that love?

And every heart in the room will melt
This is a feeling I've never felt but
It's a-a-all
It's all about us

Byłam rozdarta. Bo co on mi tutaj odwalił? Ja jestem na niego wściekła za tą całą akcję z Lou, nie wspominając o tej całej Patrishii! Powtarzałam mu z tysiąc razy że nie lubię niespodzianek. Dobra, pewnie teraz każdy pomyśli sobie że jestem jakaś nienormalna. Chłopak tutaj się stara, robi mi kolację na drzewie! A ja narzekam. Nie o to mi chodzi. Jestem naprawdę zadowolona z takiego typu randki. Tylko wolałabym żeby nie okłamywał mnie mówiąc że jedzie do studia, żeby po prostu mnie tu zabrał, sam. Spojrzałam w jego oczy, i mimo tego wszystkiego uśmiechnęłam się do niego. Nie chciałam mu pokazywać że się niemiłosiernie wściekłam dzisiaj co najmniej z dziesięć razy. Wiem że nie ma zbyt wielu chłopaków którzy robiliby coś takiego dla dziewczyny więc jestem mu naprawdę wdzięczna.

- Kłamczuch z ciebie.- westchnęłam cicho przez co dostałam w odpowiedzi jego gardłowy śmiech.

- Podoba ci się niespodzianka?- wypuścił mnie z uścisku i pociągnął na koc. Westchnęłam siadając na nim.

- Cóż, gdyby nie była niespodzianką byłoby o wiele lepiej.

- Nie rozumiem jak możesz ich nie lubić.- przyciągnął mnie do siebie sadzając miedzy swoimi nogami.- Kocham cie słońce.- szepnął do ucha obejmując mnie w pasie.

- Tak poza tym, to miałam dziś gościa.

- Tak? Kogo?- zapytał zaciekawiony. No teraz to nie wie!

- Nie wiesz? Umówiłeś się z jakąś dziewczyną, więc z domu. Bo przecież nie masz kochanki prawda?- czemu miałabym nie udawać że nie wiem kim jest Patt. Harry cały zbladł, huh, gdybym nie wiedziała kim ona jest naprawdę w tym momencie pomyślałabym że była jego kochanką.

- Oczywiście że nie. Tylko że ja naprawdę byłem z nią umówiony. Ale na śmierć zapomniałem że ma przyjść.

- Słucham?- odwróciłam się do niego.

- Emmm… bo wiesz… ja chciałem zatrudnić ja u nas w domu.- trochę się zmieszał. Tylko dlaczego teraz mi o tym mówi?!

- I nie powiedziałeś mi o tym wcześniej bo?

- nie wiem, wyleciało mi z głowy.

- Wyleciało ci tak? A kiedy do ciebie dzwoniłam telefonu też nie odbierałeś! Co miałam jej powiedzieć, że mój chłopak nie mówi mi o naszych wspólnych sprawach? Jestem na ciebie zła i nie myśl że tak łatwo mnie przeprosisz.- przy tych ostatnich słowach już się uśmiechnęłam. Naparłam na jego usta sama nie wiem dlaczego. Owinęłam go nogami w pasie siadając na jego kolanach okrakiem.

- Piosenka była piękna, dziękuję.- mruknęłam mu prosto w usta ponownie go całując.

- Rozumiem że to ona skłoniła cię do wybaczenia?

- Po prostu cudownie śpiewasz.

Każda chwila razem z nim jest dla mnie jak paliwo w samochodzie. Pozwala mi to na dalsze życie, bez obaw że tego zabraknie. Wiem, że on już zawsze będzie tuż obok. I mam gdzieś to że potrafi niemiłosiernie mnie zdenerwować, że nie wszystkie jego cechy są zaletami. Ale kocham go i jestem z tego dumna, dumna z tego że potrafimy wybudować coś takiego. To co nas łączy jest pewnie dla innych normalne. Ale nie dla mnie, bo dla mnie to coś pięknego, coś co można włożyć do muzeum i oglądać. 

___________________________________

 50 000 !!! 

 Czy wy to widzicie? Tyle wyświetleń?! Bardzo bardzo bardzo dziękuję. Jesteście naprawdę świetnymi czytelnikami, może zbytnio czasem nie chce wam się komentować ale to akurat wybaczam. Uwielbiam was. naprawdę to dla mnie wiele znaczy że tyle razy tu wchodzicie, że jesteście z tym opowiadaniem od jakiegoś czasu. dłużej lub krócej, ale jesteście. 

Dzięki ;)