Rozdział 87

MEG

Powoli otwarłam drzwi rozglądając się po pokoju. Nie zdziwiłam się zbytnio widząc że jest pusty.

Nie było go.

Jeżeli znowu się schleje i wróci do domu jutro to przyrzekam że go stąd wywalę i będę miała gdzieś to, gdzie się podzieje i co ze sobą zrobi.

Jestem taka głupia. Nie powinnam w ogóle brać pod uwagę tego durnego wyjazdu, nie jeśli to miałoby nas rozdzielić. Ale przecież tyle razy już nas rozdzielano, zawsze do siebie wracaliśmy, teraz też powinno to tak właśnie wyglądać. Harry jest dla mnie najważniejszy, nie mogę poświęcić tego co nas łączy dla jakiegoś głupiego wyjazdu. Wyjazdu który mógłby mi tak wiele dać.

Zbiegłam na dół nie zwracając uwagi na resztę. Po prostu teraz mogłam zrobić jedną rzecz, nic więcej. To było to czego potrzebowałam. Weszłam do kuchni gdzie zastałam Jamie. Popatrzyła na mnie wymownie, co mogło znaczyć jedynie tyle, że było nas słychać. I pewnie wszyscy już sobie snują podejrzenia co do tego o co nam poszło, ale założę się że i tak nikt nie zgadł. Nie sądzę by ktokolwiek z nich się spodziewał że Harry chce mieć dziecko.

- Idziemy z dziewczynami na siłownię, może chcesz iść z nami? Oderwiesz się trochę od tego wszystkiego no i od Harrego.- spojrzałam na nią stawiając mleko na kuchence.

- Same, bez chłopaków?

- Błagam- westchnęła.- Po tym co odstawili? Nie mam zamiaru się do niego odzywać przez najbliższy rok.

- Nie przesadzaj. Trochę ich poniosło. - starałam się ich jakoś usprawiedliwić, choć przyznam, że jeśli to Harry byłby tam z nimi przez cały wieczór, chyba bym go zatłukła. Owszem, ma jedno czy dwa zdjęcia, ale przyznał że ona go zaskoczyła i zaraz potem je wyrzucił, więc mu wierzę. Przynajmniej w tej kwestii się nie pokłóciliśmy.

- Trochę?! Meg, mówisz to tylko dlatego że nie chodzi o twojego chłopaka. Poza tym miałyśmy z dziewczynami wrażenie że też się pokłóciliście.

- Bo tak było.-odparłam wyłączając kipiące mleko. Zalałam sobie kakao w ogromnej szklance. - Tylko że wcale nie poszło o jakieś durne striptizerki.

- Więc o co? W ogóle wkurzacie mnie oboje. Od tygodnia jesteście oboje jacyś dziwni. I żadne z was nie raczy nam powiedzieć o co chodzi.

- Bo to nasza sprawa Jam, i nikogo więcej.

- Ok, jak wolisz, ja do niczego cie nie zmuszam. - usiadła na krześle patrząc na mnie- Ale chyba po to się ma przyjaciółki co? Przecież facetowi nie można o wszystkim mówić, lepiej by ci było, gdybyś komuś się wygadała.

Może i miała rację. Harry najwidoczniej nie miał oporów by opowiedzieć o wszystkim Connie. Chyba ja mogę zdradzić co nieco Jamie.

- To wcale nie jest proste. I naprawdę teraz nie mam na to ochoty. Ale o pewnej sprawie i tak będę wam musiała powiedzieć.

- Co to znowu za sprawa?

- Prawdopodobnie wyjadę na pół roku do Włoch.

- Co?! - pisnęła. - Jak to wyjedziesz?

- Do pracy. Zamiast tutaj, byłabym w Palermo, i uczyła się od najlepszych. Nie masz pojęcia jaka to szansa. Boże, to że w ogóle mam szanse na wyjazd tam jest dla mnie takim wyróżnieniem. To ogromnie ważne i bardzo prestiżowe warsztaty. - Jamie była zszokowana. Ale mimo to, nie zareagowała jak Harry.

- Harry nie chce cię puścić, prawda? - Jedno moje spojrzenie utwierdziło ją w jej przekonaniu. - I wiesz co? Cholera jasna, nie dziwię mu się.

- A myślisz że ja się dziwię? Wkurza mnie jedynie to, że nie potrafi zrozumieć jak to jest dla mnie ważne. Mi też nie jest łatwo puszczać go samego w trasę, kiedy zostawia mnie na kilka miesięcy. Ale cieszę się razem z nim, mimo iż mam ochotę popaść w czystą rozpacz.

- Mi nie musisz mówić. Nie masz pojęcia jak Lou nalega bym się przeprowadziła.

- Tutaj? - uniosłam zaskoczona brwi. Nie wiedziałam że myślą o zamieszkaniu razem. Choć w sumie, to taki związek na odległość nie wychodzi na dobre, mimo że i tak dość często się widują.

- Nie ważne gdzie. Louis po prostu chce żebym się przeprowadziła, pozwiedzał że kupi nam nawet dom.

- A ty nie chcesz bo... ?

- Meg do cholery! Mam tam wszystko, nie mogę od tak wszystkiego rzucić. - nie do końca ją rozumiałam. Ja marzyłam o tym by wyrwać się z Polski, zwłaszcza po tym jak spotkałam Harrego. Ale nie jestem Jamie. Ona ma kochających rodziców, studia. Choć gdyby się uparł, to mogłaby tutaj je skończyć. Ja Bartka też zostawiłam, byle by być z Harrym.

- Wiesz, Jam, czasem trzeba coś poświęcić, by nie stracić kogoś na kim ci zależy. - Cóż za ironia. Gdybym sama kierowała się tą zasadą rzuciłabym wszystko byle tylko zostać z Harrym. Poświęciłabym pracę dla niego.

Tylko nie wiem dlaczego tak trudno mi to zrobić.

- Nie chcę się przeprowadzać. Nie teraz.

- W porządku, to twoja decyzja Jamie.

- Dzięki- podeszła do mnie po to, by się przytulić. Mocno ja objęłam. - Ty też się trzymaj. Harry zrozumie. Choć nie ukrywam, że sama wolałabym żebyś nigdzie nie wyjeżdżała.

- Wiem Jam, a teraz idę do góry. Mam tylko nadzieję że niedługo wróci.

- Daj mu czas. Musi się oswoić z tą myślą, przemyśleć co nieco.

- Tak, masz rację. - uśmiechałam się ściskając w dłoniach moje kakao.

- Zawsze mam.

Dwie godziny później już zupełnie się rozluźniłam. Z głośników, które swoją drogą zamontował mi tu Harry twierdząc że będzie mi się przyjemniej malowało, leciała teraz spokojna muzyka. Moje Playlisty za które również był odpowiedzialny mój kotek, były przeróżne. Wybrałam tą która była najspokojniejsza. Harry ciągle pokazuje mi jakieś nowe piosenki. Poza tym sam coś tam komponuje i daje mi do słuchania. Uwielbiam wszystkie jego piosenki, mimo iż większość nie została udostępniona publicznie, często nawet nikt ich nie słyszał. Czasem są to niedokończone piosenki, czasem całkiem dobre kawałki, które po prostu nie zostały wybrane na ich płytę.

Zapach farb roznosił się po całej pracowni, a moja koszula która i tak była brudna teraz była jeszcze bardziej. Wszędzie rozrzucone pędzle które starałam się trzymać jednak w wodzie, żeby mi nie zaschły dawały uroku temu pomieszczeniu które tak uwielbiałam.

Na płótnie stał przede mną nowiuteńki obraz. Prawe skończony, ale jeszcze zostały najistotniejsze szczegóły. Wiedziałam że mi to pomoże, wyciszę się, uspokoję, zapomnę choć na te chwilę. I tak się stało. Zupełnie wyleciało mi z głowy. Wszystko.

Upiłam ostatni łyk już zimnego kakao i chwyciłam cieniutki pędzelek. Uśmiechnęłam się kreśląc ostatnie poprawki.

Odpięłam powoli guzik koszuli przyglądając się gotowemu obrazowi. Zawiesiłam ją na krześle. Zgasiłam światło i wyszłam wprost do naszej sypialni. Westchnęłam cicho widząc Harrego. Chyba chciał na mnie zaczekać. Miał na sobie ubranie, nawet buty, ale spał zwinięty na kołdrze.

A ja nawet nie słyszałam kiedy wrócił.

Usiadłam obok niego i delikatnie ucałowałam go w policzek. Niech sobie lepiej pośpi, nasza rozmowa może poczekać do rana. Widać długo już tu jest, skoro zdążył zapaść w tak głęboki sen że się nie obudził gdy go rozbierałam. Ściągnęłam z niego buty, skarpetki, bluzę, koszulkę i spodnie. Sama jeszcze skoczyłam pod szybki prysznic i wróciłam do niego. Nie zdziwiłam się że w ciągu dziesięciu minut zdążył się rozkopać. Nakryłam się kołdrą i przytuliłam do niego.

Miło było mieć go przy sobie, nawet jeśli rano miałam znowu uczestniczyć w okropnej rozmowie z nim. Lekko uniosłam kąciki ust przyglądając się jego spokojnej twarzy. Przymknęłam oczy a z moich ust wydobył się jeszcze szept.

- Kocham cię tak bardzo.

Otwarłam oczy czując mocny uścisk na mojej talii. Harry spał przytulony do mojej piersi niemiłosiernie mocno ją ściskając. Wyłożył nogę na moje biodro przez co czułam się jeszcze bardziej unieruchomiona. Ale pod żadnym pozorem nie było mi niewygodnie. Wręcz przeciwnie. Sama miałam wciśniętą nogę między jego uda.

Chyba w porę się obudziłam, bo rozległo się pukanie do drzwi. Po chwili nie czekając na zaproszenie Katie wcisnęła głowę do naszego pokoju. Jakby nie mogła do końca wejść.

- O mój Boże, zawsze tak śpicie? - uśmiechnęła się szeroko, jednaj wchodząc całym ciałem do środka. Włożyła ręce do tylnej kieszeni dżinsów i wyciągnęła telefon.- Czekaj, zrobię wam zdjęcie.

- Kate, błagam, wyglądam pewnie okropnie.

- Oh, zamknij się, wyglądacie słodko. - wystawiła przed siebie telefon i zrobiła nam nie jedno, a parę zdjęć. - Jak już się uwolnisz sprawdź twittera.- zaśmiała się klikając coś na telefonie. No super, teraz wszyscy zobaczą jak pięknie rano wyglądamy.

- Jak tylko wstanę to cię zatłukę, przysięgam. - poruszyłam się lekko przez co Hazz tez zaczął się kręcić, w rezultacie czego jeszcze bardziej wcisnął twarz w moje piersi. Za to Kate tylko się zaśmiała.

- Jaki on kochany.

- kiedy śpi, owszem. - uśmiechnęłam się uwalniając przynajmniej jedną nogę.

- Tak właściwie przyszłam pogadać, ale to chyba nie najlepszy moment. - wskazała na nas ręką. - Ale powiedz mi tylko czy to prawda.

- Ale co? - byłam trochę zdezorientowana.

- Jamie mi powiedziała, właściwie pewnie wszyscy już wiedzą.

- Proszę, porozmawiajmy później.

- Czyli jednak jedziesz? Meg, nie możesz mnie zostawić. Nie dość że Zayn, chłopaki, to jeszcze ty?- super, po prostu super. Czy znajdzie się choć jedna osoba która pozwoli mi jechać?

- Nic nie jest jeszcze pewne. Porozmawiamy później.

- Ok, w takim razie miłego poranka życzę.- mrugnęła do mnie wskazując na Harrego. Gdyby tylko wiedziała co mnie teraz czeka. Nie sądzę byśmy się jakoś dogadali w tej kwestii.

- Dzięki.

Nie chciałam się uwalniać z jego uścisku. Było tak przyjemnie, że jedyne co mogłam zrobić to przytulić się do niego jeszcze mocniej i zamknąć oczy próbując się tym rozkoszować

- Meg?- wymruczał lekko podnosząc głowę z moich piersi. - Już nie malujesz?

- Chyba zasnąłeś- uśmiechałam się lekko go głaszcząc.- Przecież nie musiałeś na mnie czekać.

- Wiem, ale chciałem. Mam ci wiele do powiedzenia. - Lekko się odsunął, ale nieznacznie, tak że ciągle się obejmowaliśmy. - Wczoraj długo nad tym myślałem i...

- Zaczekaj. Zanim coś powiesz, chce żebyś wiedział że nie podjęłam jeszcze decyzji. Nie wiem czy chce jechać.

- Ale ja wiem, że chcesz, i że powinnaś.

- Co?- nie sądziłam że tak szybko zmieni zdanie, co z nim? Spodziewałam się raczej kolejnej kłótni, ale Harry jak zwykle mnie zaskoczył.

- Tak, Meg, nie chcę być kimś kto zabronił ci jechać. To twoje marzenia, jeśli masz okazję spełniaj je.

- A co z nami? - to pytanie nie należało do najlepszych. Co on chce mi powiedzieć? Nie będę ci stawał na drodze do kariery i daję ci wolność? Nie dzięki!

- Wolałbym żebyś została.- szepnął- Ale to twoja decyzja. Wiesz, co ja o tym myślę. I tak czy inaczej będziemy o nas walczyć. - Chyba nie zdał sobie sprawy z tego że jeszcze bardziej mi to utrudnił. Teraz kiedy się zgodził, to ja mam jeszcze większe wątpliwości.

- Kochanie, tak strasznie cię kocham.

- Ja ciebie też, nie ważne czy pojedziesz czy nie. - ucałował mnie w czoło obejmując trochę mocniej.

- Przepraszam że powiedziałam ci dopiero wczoraj, i że krzyczałam, i byłam wredna.

- Skarbie- zaśmiał się pod nosem.- Wprawdzie nadal jestem zły, bo sama sobie wszytko postanowiłaś, jakbyś chciała mi tylko łaskawie oznajmić że wyjeżdżasz.- zdawałam sobie sprawę z tego że mógł to tak odebrać. Zresztą się nie dziwię skoro wykrzyczałam mu w twarz że jeśli to mnie wybiorą to pojadę.

- Wiem, po prostu chciałabym żebyś był dumny, bo to mnie wybrali. - nie widziałam jego twarzy. Ciągle przytulał się do mojego biustu a ja bawiłam się jego włosami masując skórę jego głowy.

- Meg, czasem jesteś taka... -Przerwał w pół zdania i co najmniej dziesiąty raz dzisiaj się zaśmiał. Pokręcił rozbawiony głową, podnosząc ją i patrząc chwilę na mnie.- Jestem strasznie dumny, ale wcale nie zdziwiony. Wiem jak malujesz, wiem jak radzisz sobie z dziećmi, które uczysz. Wybiorą cię na pewno. - westchnął- I to mnie właśnie martwi.

- Cześć wszystkim. - wpadliśmy do kuchni od razu biorąc się za śniadanie. - Liam, Niall, Emily i Louis siedzieli przy stole każdy jedząc coś zupełnie innego.

- Hej, fajnie spaliście. - uśmiechnął się Liaś puszczając nam oko.

- Co?- Harry odwrócił się od lodówki patrząc na resztę, ja natomiast zignorowałam to że o niczym nie wiedział.

- Katie? - cała czwórka pokiwała tylko głowami. Sama pokręciłam nią z dezaprobata i posłałam rozbawione spojrzenie Harremu.- Sprawdź twittera.

- Znowu zrobili nam zdjęcie jak śpimy? - mruknął nalewając dla mnie kawy. Cóż, sam za nią nie przepadał. Po chwili zaczął dziwnie chichotać. Wszyscy spojrzeliśmy na niego zdziwieni. A jemu co znowu? Znowu go olałam i usiadłam razem z resztą pijąc moją kawę.

- Dobrze że nie znaleźli innych. - zmarszczyłam czoło nie bardzo rozumiejąc o co mu chodzi. Zresztą nie tylko ja bo reszta też nie za bardzo ogarniała.

- Niby jakich?

- Jak to jakich? Mam ci przypomnieć? - Uniósł brew głupio się śmiejąc. Boże, naprawdę chyba powinnam się zastanowić z kim ja chodzę. Mój chłopak powinien pójść do jakiegoś psychiatry chyba. Jakie znowu zdjęcia?

- Meg, ja nic nie chce sugerować ale to chyba jakieś intymne coś.- Louis poruszył brwiami rzucając mi jednoznaczne spojrzenie.

- No wiesz, nasz domek, ostatnia noc. Pozwoliliśmy Debbie iść do domu. - właśnie wtedy dotarł do mnie sens jego słów. Cholera jasna! To faktycznie było coś intymnego. W końcu tam narobił mi parę nagich zdjęć, ale tylko kilka! Reszta jest też dość... nasza. To kojarzy mi się tylko z nami. Na przykład kiedy cykałam zdjęcia Haremu tuż po seksie. Był owinięty w kołdrę, już prawie przysypiał. Ale tylko mu się odwdzięczałam! Ile razy on mi robił zdjęcia? W samej bieliźnie, w jego koszulach, i tylko koszulach, kiedy wychodziłam z łazienki w ręczniku, albo kiedy uparcie podtrzymywałam kołdrę żeby nie zrobił nagiego zdjęcia.

- Hazz! Jeśli w tej chwili się nie zamkniesz to...

- To co? Pokażesz je wszystkim?- Emily zdecydowanie się ożywiła. Zmroziłam ją wzrokiem po czym zrobiłam to samo z moich kochanym chłopakiem.

- Pomijając to że koniecznie musicie mi pokazać te zdjęcia- Louis zmierzył nas oboje wzrokiem.- To jaki znowu wasz domek? I kto to jest Debbie?

- Dobre pytanie. - stwierdził Niall.

- Emmm, Meg?- spanikowany Harry posłał mi znaczące spojrzenie. - To była taka przenośnia.

- Niby co miała znaczyć?

- Jak to co? Nasz domek? Czyli nasze miejsce. Wiesz, na pierwszej randce zabrałam tam Meg.- usiadł zadowolony z siebie przy stole a ja parsknęłam śmiechem. Jakie oryginalne wyjaśnianie...

- Serio? A Debbie? - Horan uniósł brew. Zacisnęłam usta próbując się nie roześmiać.

- Debbie? A to nasza fanka, eemmm ostatnio spotkaliśmy ją w...

- Co ty pierdolisz? - wyrwało się oczywiście Emily.

- No już dobra, powiedz im. - wywróciłam oczami, po czym znacząco na niego spojrzałam. Kiwnęłam głową jeszcze na potwierdzenie.

- Ale wiesz, że już nie będziemy mieli gdzie przed nimi uciec?

- Racja- stwierdziłam to dopiero wtedy. Do tej pory, czyli od ponad dwóch lat, jakoś udawało nam się pozostawić to w tajemnicy. I choć wyjeżdżaliśmy tam tak dużo razy nikt z nich nigdy nie zapytał gdzie byliśmy. - Ale skoro i tak będą teraz nas tym dręczyć, lepiej im powiedzmy.

- Ok, najwyżej kupimy drugi. - mrugnął do mnie.- No więc: Uwaga uwaga! Mamy domek!

- Co? Niby gdzie?

- A bo a wiem? W jakimś lecie- odpowiedziałam szczerząc się do siebie. Przeleciało mi przez głowę tyle momentów które tam spędziliśmy. I faktycznie, były cholernie intymne. 

__________________________________________________

Co tam u was?

Jak wam się podoba? Może tak troszkę komentarzy hmm? 

Rozdział miał być wcześniej, ale wyszło tak, że jest dziś.  Nie jest jakoś szczególnie zachwycający, ale niech już będzie. Kooocham ;*