Rozdział 80

Wiecie że mamy rocznicę bloga? To już 2 lata!!!

MEG

- Uśmiech- Hania wyszczerzyła się do aparatu kiedy wisiała na jednej z gałęzi. Poczułam że ktoś łapie mnie w pasie ale zdążyłam wcześniej cyknąć jeszcze zdjęcie. Harry przerzucił mnie sobie przez ramię więc co mi pozostało? Roześmiałam się głośno i wyciągnęłam przed siebie aparat i zrobiłam nam zdjęcie. W sumie to Harrego niewiele było widać bo tylko jego włosy ale co tam.

- Mogę wiedzieć co ty robisz?

- Wiem że to uwielbiasz. Bezkarne gapienie się na mój tyłek. Mmmm to musi być cholernie przyjemne. - potrząsnął mną trochę i klepnął lewą ręką w tyłek. Prawą miał na zgięciu moich kolan gdzie mnie przytrzymywał.

- Gdzie ty mnie wleczesz?

- Na koc. Chcę cię zgwałcić.- wiem e się szeroko uśmiechał mimo iż jedyne co widziałam to jego plecy a na nich czarna koszulka.

- Super pomysł. Już raz mnie to spotkało więc co za różnica. Jeden raz w tą czy w tą?- nie minęła sekunda a odstawił mnie na ziemię. Nie wiem czy byłam bardziej zła za to że mi o tym przypomniał czy bardziej zawstydzona. Naprawdę miło że tak się mną przejął ale to nic nie zmieni. Ten gnój już mi to zrobił i teraz siedzi za kratkami. A ja jakoś muszę z tym żyć. Zresztą Hazz też przeszedł swoje. Widział to i to wcale nie było dla niego proste.

- Przepraszam. Nie powinienem ci o tym przypominać. - przytulił mnie do siebie kolejny raz lekko całując w czubek głowy. - Wiem że ci było ciężko, i dziękuję że mnie do siebie po tym dopuściłaś.- mocniejszy uścisk jeszcze bardziej nas do siebie zbliżył. Jednak po chwili odsunął się trochę i z dłońmi na mojej talii spojrzał na moją twarz, właściwie to w oczy.- Dobrze się czujesz?

- Tak, jest ok. - wzięłam jego prawą rękę i splotłam ją ze moją. Pociągnął mnie w zupełnie innym kierunku z którego przyszliśmy. Właściwie to nie wiem kiedy i jak ale Hazz wyciągnął Wiktorię i Hanię na wycieczkę. Zabrali się z nami też Zayn i Katie no i Emily. Naprawdę nie wiem co ona chce zrobić, ale chyba nie możemy zostawić reszty od tak sobie.

- Wolniej- przybliżył mnie delikatnie do siebie. Oczywiście zapomniałam że on idzie z jedną kulą i skręconą kostką. Posłałam mu uśmiech.

- Podobało ci się na ślubie? Wiem, że przeze mnie byłaś trochę ograniczona, ale mimo to chyba dobrze się bawiłaś co?

- Jakie znowu ograniczenie?- prychnęłam. - Przecież wiesz że się o ciebie martwię.

- Nie takie było pytanie.- widać Harry miał wyśmienity humor. Złapał mnie w talii i nawet nie wiem kiedy odwrócił przodem do siebie.- nie masz o co. Jest dobrze, trochę poboli potem przejdzie. - cmoknął mnie lekko w nos. - A teraz może powiesz mi jak się bawiłaś co?

- Całkiem nieźle, nawet udało mi się z tobą zatańczyć.- zaśmiałam się.- A tobie założyć podwiązkę, dodajmy że nie mi.

- Oj tam, długo jeszcze będzie na mnie o to zła?

- Przecież nie jestem zła.

- No ja myślę- tym razem sam prychnął- Sama mogłaś złapać welon, miałbym więcej zabawy zakładając ją tobie. - po prostu zaczął się śmiać, samej mi się udzieliło, zresztą nie mogłam się nie śmiać. Wyobraziłam sobie Harrego wkładającego mi głowę pod sukienkę przy wszystkich. Na pewno nie wyglądałoby to tak jak z tą dziewczyną, która jak tylko mogła starała się zakryć.

- Wiesz, że na naszym ślubie będę ci ją ściągał? Tak, zdecydowanie chcę to zrobić, musimy wprowadzić niektóre polskie tradycje. - nie chcę nic mówić, ale on zdecydowanie za często wspomina o ślubie. Nie to że ja nie chcę, ale... nie chcę. Kocham go i to bardzo, ale nie jestem gotowa na małżeństwo. Po prostu to za wcześnie, nawet jak na nas.

- Zanim to się stanie minie jeszcze sporo czasu.

- Dlaczego?- znów to zrobił, odwróciła mnie kładąc ręce na mojej talii, i spojrzał na moją twarz mrużąc oczy.

- Wiesz co o tym sądzę, na pewno nie chcę ślubu teraz, nie po tym co teraz przechodziliśmy.- nie byłam pewna czy zrozumiał o co mi chodzi. Przez jego twarz przebiegło lekkie rozczarowanie. Przecież nie powiedziałam że za niego nie wyjdę, tylko że nie teraz. Chyba jest różnica, nie?

Odwrócił się ode mnie i wskazał na niewielkie molo. Pociągnął mnie w jego kierunku. Odłożył kulę na ziemię po czym sam na niej usiadł, wystawił nogi do przodu i oparł się na rękach z tyłu. Sama usiadłam obok niego. Odwrócił głowę w moją stronę, aja w jego.

- Czy ty dałaś mi właśnie do zrozumienia, że gdybym teraz wyciągnął pierścionek powiedziałabyś nie?

- Oh, proszę cie, nie zaczynaj. Przecież wiesz, że jestem twoja bez tego. - patrzył na mnie w skupieniu, co nawiasem mówiąc było do niego mało podobne po czym zupełnie nie wime dlaczego się roześmiał. To już bardziej do niego podobne. p[okręcił zrezygnowany głową i złapał za moją dłoń.

- Moja własna dziewczyna właśnie dała mi kosza. Nie wierzę. - teraz patrzył już przed siebie, na jezioro, na wodę. Sama się w nią zapatrzyłam. Właściwie to nie wiem co ja tu robię. Obok chłopaka, który jest mój, tak cudownego. Cholera, to po prostu niemożliwe. Czasem mam wrażenie, że gdy się obudzę znowu ktoś powie, że wszytko było snem. A ja go tak kocham, jak nikogo. Nie potrafiłabym już teraz bez niego żyć. A gdyby on wtedy po tym postrzale... nie przejdzie mi to przez myśli. Nie! Harry żyje, jest obok mnie, wszytko jest w jak najlepszym porządku. - Chciałbym mieć dziecko.

- Co? - otrząsnęłam się z własnych myśli i zmarszczyłam brwi. On od tak się uśmiechnął i zmienił pozycję lekko się poprawiając. Ugiął swoje nogi i objął kolana rękami lekko się garbiąc. - Co?- powtórzyłam nadal nie mogąc uwierzyć w to co powiedział.

- Nie patrz tak na mnie.

- Ale kochanie, przecież wiesz co o tym myślę. - byłam zmieszana, nie spodziewałam się, cholera, w ogóle pod żadnym pozorem bym się nie spodziewałam że on z czymś takim wyskoczy.

- To, że ty nie chcesz, nie znaczy że ja nie chciałbym go mieć. Poczułem się ojcem kiedy byłaś w ciąży. Gdyby mała się urodziła miałaby już roczek. Miałbym córkę. Nie mogę patrzeć na dzieci w parku, na ojców których mijam na ulicy ze swoimi dziećmi bo ciągle o tym myślę, o tym że mogłaby być teraz z nami, że właśnie uczyłaby się mówić „tato”.- zaniemówiłam. Nie sądziłam że on może odczuwać to w ten sposób. Że aż tak za nią tęskni. Wiem, że był szczęśliwy kiedy się dowiedział o ciąży, wiem że bardzo chciał tego dziecka. Bał się, ale nie mógł się doczekać tego, aż mała będzie już na świecie.

Jedyne co mogłam zrobić to wpatrywać się w niego. Nie wiedziałam co mogłabym powiedzieć. Ja też tęsknie, ale nie w ten sposób. Dla mnie to coś innego, mnie boli to że jej nie mam, nie chcę kolejnego dziecka bo się boję, nie jestem na nie gotowa.

Podniosłam się lekko i usiadłam na jego kolanach okrakiem przodem do niego. Objęłam jego twarz w dłonie po czym po prostu się w niego wtuliłam. Schowałam głowę w jego ramieniu i przycisnęłam go do siebie.

- Obiecuję ci – szepnęłam.- Będziemy mieć dziecko. Obiecuję.- jego ręce wylądowały na moich plecach. Pogładził je lekko i ucałował mnie w głowę.- Proszę, zrozum tylko że nie potrafię teraz. To zbyt trudne, ja nie umiem pogodzić się nawet z tym że dopuściłam do śmierci naszej córki. - nie umiałam już zahamować łez. Powoli ściekały po moich policzkach, a ja ciągle byłam wtulona w jego tors. Chwycił mnie za biodra i podciągnął lekko do góry sadzając bokiem na jego kolanach. Oparłam się o niego i chwyciłam w dłonie jego rękę.

- Rozumiem okruszku, doskonale rozumiem.- również nie mówił zbyt głośno.- kocham cię, bardzo. Chciałbym mieć dziecko, ale zaczekam. Wiem że to nieodpowiedni moment, ale chcę żebyś wiedziała, że w razie czego jestem gotowy.

- Dobrze skarbie. Też cie bardzo kocham. -

Przymknęłam oczy. Nie sądziłam że z tego wyniknie tak poważna rozmowa. Od jakiegoś czasu słyszę tylko i wyłącznie, że powinniśmy mieć dziecko. Babcia, ciocia, a teraz nawet Harry.

Jestem zaskoczona, ale nie mogę ukryć że jestem zadowolona. To miłe, że Harry uważa nasz związek za tak poważny, aby planować dziecko. Tamta ciąża zaskoczyła nas bardzo, dlatego wolałabym aby kolejna była jak najbardziej planowana. Oczywiście mamy warunki na wychowanie, ale dziecku należy poświęcić mnóstwo czasu. Ktoś przy nim musi ciągle być. Hazz wyjedzie w trasę a ja? Mam siedzieć całymi dniami w domu? Sama? Pracuję tu niedługo, mimo iż bardzo satysfakcjonuje mnie ta praca, nie sądzę że gdybym odeszła na jakiś czas z powodu dziecka czy przyjęliby mnie z powrotem. Z pewnością nie. A nie chcę jej stracić. Jest dla mnie wymarzona.

Poza tym jest jeszcze jedna sprawa. On chce mieć dziecko, a nawet nie wyjaśnił mi tego co się działo. Przecież ja nic z tego wszystkiego nie wiem. Nie wiem jak doszło do tego całego wypadku, nie wiem nic o groźbach. A on unika tego jak może. Nie rozumiem, nie chce mi powiedzieć? Przecież mam prawo wiedzieć, to jego zasrany obowiązek żeby mi opowiedzieć o tym wszystkim.

- Hazz, jak doszło do tego wszystkiego?

- W jakim sensie? - odwrócił do mnie głowę zakładając wolną ręką moje włosy za ucho. Drugą zaś trzymałam ja, bawiąc się jego palcami.

- co się wtedy stało? Kiedy cię postrzelono?

- Meg, ja sam niewiele pamiętam. - przymknął oczy ewidentnie próbując znowu wymigać się od wyjaśnień. Ale nie tym razem, kochanie...

- Nie ważne, chcę wiedzieć co pamiętasz.

- Wracałem ze spotkania z menagerem. Podjechałem pod dom, ale brama garażowa nie chciała się otworzyć, chyba zepsuł nam się pilot. Wyszedłem i chciałem otworzyć ja sobie ręcznie. Wtedy nie wiem skąd, nie pamiętam, pojawił się jakiś facet. Powiedział coś do mnie i po prostu strzelił. Tyle.

- A co z tymi wszystkimi groźbami? Harry! Dlaczego nie zareagowałeś. Mogłeś powiedzieć policji, choćby chłopakom.

- Nie chciałem ich martwić. - spuścił głowę na dół i wyrwał mi lekko rękę z moich dłoni, po czym objął mnie przyciskając do siebie.

- Przecież to nasi przyjaciel, pomogliby ci jakoś. Poza tym ile razy kiedy rozmawialiśmy pytam czy wszytko w porządku. Myślałeś że nie zauważę. Wiedziałam że coś się dzieje, ale ty za każdym razem zapewniałeś mnie że to nic, że jesteś zmęczony. W dodatku zarzekałeś się że gdyby coś się dizało to byś mi powiedział. - kiedy dowiedziałam się o tym wszystkim myślałam o tym ciągle, zwłaszcza że wszyscy zabronili mi wracać do niego. Wtedy przeanalizowałam wszystkie nasze rozmowy, już wiedziałam dlaczego tak dziwnie się zachowywał.

- Przepraszam kochanie, naprawdę. Tylko, że ja się bałem.

- Bałeś się? Czego? Właśnie dlatego powinieneś komuś powiedzieć.

- Nie bałem się o siebie Meg.- ukrył twarz w moich włosach. - Bałem się o ciebie.

- A pomyślałeś choć przez chwilę co ja poczuję kiedy się o tym dowiem? Myślisz że miło mi było czekać dniami i nocami na telefon od któregokolwiek z chłopaków, żeby powiedział mi jak się czujesz? A co jeśli byś nie przeżył? Pomyślałeś choć chwilę o mnie? - znowu to samo. Łzy.

Czułam że w gardle rośnie mi gula, przełknęłam głośno ślinę pociągając jednocześnie nosem. I wtedy zdałam sobie w ogóle sprawę z ego że siedzę na Harrym, opieram się o niego. A on przecież jest cały obolały. Boże, powinnam na niego uważać, a nie przysparzać mu bólu. Zeskoczyłam z jego kolan krzywiąc się lekko. Chyba pomyślał że to nie z tego powodu zeszłam. Usiadłam zaraz przed nim po turecku i przyciągnęłam ponownie jego dłonie do siebie. Kciukiem zaczęłam jeździć po ich wewnętrznej stronie.

- Przeprasza, dlaczego nie powiedziałeś że cię boli?

- Potrzebowałaś się przytulić a ja chyba od tego jestem, prawda?

- Harry, robisz dokładnie to samo. Nie znoszę kiedy przedkładasz mnie nad siebie. Ja teraz nie jestem ważna, chcę tylko byś ty wyzdrowiał.

- Zawsze będziesz dla mnie najważniejsza. - nachylił się nade mną zawieszając się nad ustami. -Zawsze.- Pocałował mnie tak bardzo czule. Delikatność w pocałunkach to jest jedna z cech które w nas lubię. Owszem, często całujemy się natarczywie, szybko, namiętnie, ale to te czułe są kwintesencją miłości. Tej której oddajemy się właśnie teraz.

- Skoro sobie już tak wszytko wywlekamy- Trochę jakby bał się na mnie spojrzeć. Spuścił wzrok na swoje dłonie. - To przepraszam że tak nalegałem z Connie. Po prostu to świetna dziewczyna, sądziłem że się szybko zaprzyjaźnicie. Przepraszam.

- W porządku. Skoro Em ją polubiła, to ja chyba też mogę spróbować co?- nie będzie z tym łatwo ale spróbuję, dla niego. Wreszcie normalnie się zaśmiał, naturalnie.

- Nie to że polubiła, ale rozmawiały ze sobą, to już coś.

- Jesteś pewien że to nie była kłótnia czy coś takiego?- teraz to już naprawdę się śmiał.

- Uwierz mi, byłem przy tym i widziałem. Normalnie rozmawiały i w dodatku chyba wyśmiewały Horana.

- może Em lepiej się czuje przez tego kolesia co się z nim spotyka. Zresztą nie mogę uwierzyć że go nie poznałam. - pokręciłam głową zrezygnowana.

- Liam go poznał, podobno jest całkiem spoko. Poza tym Payne też kogoś tam ma, ale na razie jej nie przyprowadzi do nas.

- Dlaczego?- byłam zawiedziona. Chciałabym poznać wybranków moich przyjaciół. To nie fair, powinni mi ich przedstawić.

- No już dobra, okruszku. Nie jest ci trochę zimno od tego siedzenia?

Faktycznie, było trochę zimno, ale nie aż tak bardzo. Mogłabym to wytrzymać dłużej gdybyśmy mogli zostać tu tylko we dwójkę. Potrzebne nam są takie szczere rozmowy, zwłaszcza teraz. To by nam pomogło wrócić do tego co mieliśmy. Lub po prostu zbudować coś nowego. Musimy sobie od nowa zaufać, wszytko naprawić i być ze sobą ciągle. Kocham Harrego i cieszę się że jest tu ze mną. Dobrze że wyjaśnił mi wreszcie to co miał wyjaśnić i choć wiem że to nie wszytko cieszę się że porozmawialiśmy sobie tak szczerze. Ale teraz chyba pora bym to ja się wzięła za powiedzenie mu o pewnych rzeczach. Sama jestem tym zaskoczona, ale muszę mu powiedzieć. Przecież nie postawię go przed faktem dokonanym, prawda? 

________________________________________

Nie mogę w to uwierzyć. Minęły 2 lata. 

Ledwo się wyrobiłam z tym rozdziałem ale jest. Nie jest jakiś super, ale chociaż coś. Przepraszam, ale teraz nie mam kompletnie czasu :/ Postaram się pośpieszyć, ale nawet nie zaczęłam 81. 

w każdym bądź razie dziękuję z całego serca za wszystko. Za komentarze, wejścia, i za ostatnie aktywności w  "Waszych pomysłach". kocham was i bardzoooooo dziękuję za te 2 lata ze mną.

Długo już wytrzymaliście więc chyba niedługo pora kończyć co? 

<3