Rozdział 39

HARRY

Czuję się świetnie, no przynajmniej na zewnątrz, bo z moją głowa to od urodzenia jest coś nie tak. Teraz ciągle myślę o Meggi, zresztą to ciągle i nieprzerwanie już od ponad dwóch lat. Weszła sobie tak po prostu tego dnia na lotnisku do mojej głowy i nie chce wyjść. A teraz ja kombinuje co by tu zrobić żeby do mnie wróciła. Dlaczego? Bo kiedy tak zacząłem się zastanawiać nad tym że ona może sobie przecież kogoś znaleźć jeśli ja nic nie zrobię. A jak sobie kogoś znajdzie to ja tego nie przeżyję. Dlatego teraz męczę się na siłowni próbując wykombinować jakiś sposób żeby ją przeprosić i błagać na kolanach o powrót. A to wcale nie będzie takie łatwe.

Wyszedłem z budynku po jakichś trzech godzinach. Nie było daleko od mieszkania Gemmy, więc pobiegłem tam na nogach. Kilka fanek mnie zatrzymało, ale to wszystko, nikt więcej. Włączyłem telefon kiedy wychodziłem po schodach do góry. Był wyłączony od kilku dni, więc było na nim sporo nieodebranych telefonów. Głównie od chłopców. No tak, pewnie chodziło o dzisiejsze nagrywanie. A ja przecież pamiętam i mam zamiar na nie iść. Niby dlaczego miałbym nie przyjść? Nie zamierzałem również do nich oddzwaniać. Bo po co? Żeby znowu usłyszeć jak to bardzo krzywdzę Meggi? Tak, wyobraźcie sobie że to już wiem.

- Hej Adam- rzuciłem do chłopaka którego zastałem w kuchni. Nalałem sobie wody do szklanki i ją od razu wypiłem.

- Jest Gemma?- było to oczywiste że jest, skoro on jest, ale zapytać mogę.

- Jest. Sprząta w pokoju.

- Musze się w końcu stąd wynieść, mam dość spania na kanapie.- gdybym sobie mógł spać spokojnie na tym niewygodnym meblu to jeszcze bym jakoś to przeżył, ale cholera, oni są strasznie głośni. Ich jęki i krzyki roznoszą się po całym mieszkaniu. Jak byłem z Meg, to też tak było? Może, tylko nas to mało obchodziło że nas ktoś słyszy. No ale nie ważne. Zimny prysznic mnie orzeźwił więc mogłem spokojnie iść do studia. Ubrałem się i wyszedłem z domu. Tym razem wsiadłem w samochód i pojechałem.

- Gdzie oni są?!- menager nie był za bardzo w humorze, chłopcy spóźniają się już ponad pół godziny. Ja siedzę na kanapie z wzrokiem wbitym w ścianę naprzeciwko.

- Chyba pierwszy raz to nie ty się spóźniasz, a nawet byłeś przed czasem- tak, to faktycznie nie jest normalne, ale co ja mam zrobić, taki jestem. Zawsze się spóźniałem, zawsze miałem mnóstwo zajęć poza nagraniami i sprawami zespołu. A teraz? Dobrze by było gdybym poza siedzeniem u Gemmy i wizytami na siłowni znalazł sobie jeszcze coś innego.

W końcu wyciągnął telefon i chyba do nich dzwoni. No naprawdę szybko na to wpadł.

- Liam?! Gdzie wy do cholery jesteście?! No słucham co się takiego stało? Co? Harry przecież jest tu od godziny! Jezu Liam, ruszcie dupy i macie być w studiu za pięć minut!- odłożył telefon i spojrzał na mnie zdziwiony.

- Nie wiedzieli że tu jesteś. Dlaczego?

- A skąd mam wiedzieć? Przecież mogli jechać sami, nie muszą mnie pilnować.

- Harry, co jest?

- Nic, wyprowadzam się. – mruknąłem. Ten za to rozszerzył oczy. To aż tak dziwne?

- Co robisz? Ale wy od zawsze mieszkaliście razem!

- Fajnie, ale teraz już nie.

Na szczęście o nic więcej nie pytał, mogłem sobie w spokoju nadal wgapiać się w ścianę. Po jakichś kolejnych trzydziestu minutach, i po kolejnej setce wrzasków naszego kochanego Paula drzwi się otworzyły i do środka wpadli chłopcy. Popatrzyli wszyscy na mnie więc wstałem z kanapy. Wsunąłem do kieszeni telefon który miałem w rękach i bez słowa wszedłem do środka pokoju nagrań. Chłopcy weszli za mną. Założyłem słuchawki, dostałem tekst do rąk i zacząłem śpiewać.

MAGDA

Obudził mnie ten cholerny budzik. Nie chciało mi się wstawać ale dziś niestety mam pracę. To zaledwie cztery godziny, ale za to z ta najmłodszą grupą. Przy nich nie sposób się nudzić. Wzięłam szybki prysznic i poszłam do kuchni z zamiarem zrobienia śniadania.

- Meg, może jak już wrócisz  wyjdziemy gdzieś razem?- zmarszczyłam brwi. Czy on mi proponuje randkę? Serio? Emm… tylko że ja nie bardzo patrzę na niego w ten sposób. Jest przyjacielem, ale to wszystko.

Olly odchrząknął. Podszedł bliżej mnie i spojrzał mi w oczy. Co on do cholery robi?

- Posłuchaj, po prostu się martwię, chcę żebyś na chwilę oderwała myśli od niego.- nie przestawał patrzeć mi w oczy i był zdecydowanie za blisko. Ja lubię go, jest bardzo przystojny, ale nie mogę zapominać o Harrym. Tak, wiem że jestem idiotką, ale nie umiem go od tak wyrzucić z swoich myśli. Może faktycznie nie jest nam pisane wspólne życie, może to nie on jest moja połówką. Ale muszę przyznać że był wspaniałym chłopakiem, zawsze się troszczył, był czuły, delikatny, romantyczny, ale kiedy potrzeba potrafił zamienić się w innego człowieka. Czułam się cudownie ze świadomością że dopuszczał tylko mnie do tego wrażliwego chłopaka. Nikomu nie pokazywał tej strony siebie. Ja znałam innego Harrego. Inni widzieli w nim łamacza serc, podrywacza, bezczelnego chłopaka, a tak naprawdę często za jego dołeczkami chował się ktoś zupełnie inny. Nie jest dobry w ukrywaniu emocji, wszyscy wiedzą jak bardzo przeżył moje zniknięcie. A ja tego już nie umiem zrozumieć. Powiedział że mnie nie kocha, a teraz zostawia mi list pisząc że żałuje tych słów. Ja też bardzo żałuję że wtedy mi to powiedział. I to w tamtym dniu stracił moje zaufanie. Nie jestem pewna czy chce z nim wiązać moją przyszłość, może to rozstanie było znakiem, znakiem że to już koniec?

- Dobrze, możemy gdzieś wyjść.- uśmiechnęłam się do chłopaka a na jego twarzy pojawił się promienny uśmiech.

- Świetnie, to widzimy się później.

- Jasne, do zobaczenia.- pocałował mnie w policzek a ja zupełnie zdezorientowana wyszłam z mieszkania. To co się tam działo było dziwne, bez wątpienia dziwne. Ale nawet ni chcę myśleć o tym wszystkim. Zajmę się na te cztery godziny tym co lubię. Uh, cudownie.

HARRY

Zastanawiałem się ciągle i ciągle nad tym co powinienem zrobić. Starać się o nią? Wiem, jest dla mnie wszystkim, jest tym czego w życiu mi potrzeba, moim prywatnym, własnym pustynnym deszczem. Tylko w tym układzie to ja jestem pustynią. A kiedy ona tylko zapragnie może zgasić moje pragnienie- deszczem, sobą. A ja doskonale zdaję sobie sprawę z tego że bez niej nie przeżyję że nie dam rady, to ona jest dzienną dawką kawy, którą mój organizm musi przyjąć dla zachowania równowagi. I wiem że jeśli odpuszczę mogę tego żałować do końca. A ja nie chce tylko żałować. Ale czy ona wciąż coś czuje? A jeśli czuje to czy wybaczy, że po raz kolejny ją zawiodłem?

- Harry!- no tak, mogłem sie spodziewać że teraz się zacznie. Louis stał naprzeciwko mnie i patrzył mi zawzięcie oczy. A ja bez cienia uśmiechu nawet na nich nie spojrzałem.

- Gdzie ty byłeś?! Wiesz jak się martwiliśmy?!- krzyknął tym razem Niall.

- Tak, wiem że baliście się że nie przyjdę na nagrania, ale jak widać jestem, więc odpuśćcie te krzyki.

- Hazz!- zacisnąłem pięści. Jedyne co chciałem zrobić w tej chwili to się rozpłakać jak dziecko. Bo moi przyjaciele nie byli już moimi przyjaciółmi, bo w ciągu ostatnich miesięcy straciłem bliskich.- Gdzie byłeś?- spojrzałem na Zayna który jako jedyny się jeszcze nie odezwał. Wiedziałem że na mojej twarzy zobaczą smutek, bo nie umiałem ukrywać emocji. A tak bardzo chciałem pokazać im że nie obchodzi mnie to w ogóle. A tak naprawdę bardzo mnie obchodziło.

- Nie mieszkam już w naszym domu- mój cichy głos spowodował wielki szok na twarzach chłopaków.- Jeśli mogę przyjdę niedługo po moje rzeczy.- dodałem próbując podziać wzrok gdziekolwiek tylko nie na żadnym z nich. Odwróciłem się i wyszedłem stamtąd. Kiedy znalazłem się za drzwiami po prostu wszedłem do windy i zjechałem na parter. Mój samochód zaparkowałem niedaleko, ale jednak musiałem do niego dojść.

Odchyliłem głowę do tyłu opierając ją na siedzeniu i głęboko westchnąłem. Powieki którymi zasłoniłem oczy robiły się mokre od środka, tracę ich. Po prostu ich tracę.

Wszystko spieprzyłem i to z wielkim hukiem. Dlaczego ja to zrobiłem? Dlaczego odszedłem? Zayn, Niall, Lou, Liam, mama, Gemma, Kate, Emily, Jamie a nawet Adam powtarzają mi że jestem debilem. Jakbym nie wiedział. Teraz tak się zastanawiam jak można zostawić taką dziewczynę jak Meg? No nie można, ale ja oczywiście się popisałem, bo ją zostawiłem! I po kilku miesiącach ona nawet na moment nie wychodzi z mojej głowy, chyba powinienem sobie odpuścić no nie? Tak, powinienem ale tego nie robie bo jestem głupi. Tak, Styles kochanie, jesteś idiotą, bo mimo iż masz miliony fanek, mimo tego że sławne kobiety przyznają że jestem dla nich pociągający i mimo ze miłość wyznało mi tyle dziewczyn że nie zliczę, ja znalazłem tą dla mnie. Która jako jedyna będzie umiała dać mi szczęście. Teraz w miejscu gdzie ono powinno być jest jakaś czarna dziura.

NIALL

Nie potrafiłem wydusić z siebie słowa, stałem tam i jak idiota wpatrywałem się w znikającego za drzwiami Harrego. Wyprowadza się. Nie wierzę w to co słyszę i widzę. Ale jak się wyprowadza?

Boże,

co myśmy zrobili?

Rozwaliliśmy naszą przyjaźń, obwiniając o wszystko jego. On się cholera nie może wyprowadzić! W końcu jesteśmy przyjaciółmi, ale my… chyba straciliśmy przyjaciela. Od tych kilku dni, kiedy go nie było jest koszmarnie, a on chce zniknąć na zawsze. Nie chcę żeby już z nami nie mieszkał, chcę jego pokręcone zwyczaje, chcę śmiać się kiedy lata po domu nagi, chcę jeść jego śniadania, chcę słuchać jego głupot które opowiada, chcę z powrotem czuć że mam ochotę zwrócić jedzenie kiedy patrzę na Meg i Harrego wciskających sobie języki do gardeł. Tęsknię za nimi. Brakuje ich w naszym domu, brakuje mi rad Meggi, brakuje mi widoku ich razem rano, ona- w jego koszulce, która pewnie i tak jest już jej i on- o dziwo zmuszany przez nią do bokserek, tulą się w kuchni, Hazz robi coś do jedzenia, a ona mu się przygląda zaparzając sobie kawę w tym jej wielgaśnym kubku. Te ich spojrzenia, te rozmowy z której nikt nic nie wiedział bo zawsze mówili jakimiś szyframi. A teraz? Magda mieszka z tym przydupasem, a Harry się wyprowadza. Gdzie? Pojęcia nie mam, ale wiem że on też nam nie powie. Jest mi tak cholernie wstyd, wstyd bo po raz kolejny nikt z nas go nie zatrzymał. Nie odezwaliśmy się słowem. Tak jakbyśmy się zgadzali z jego decyzją, a wcale się nie zgadzamy. On mi pomagał z dziewczynami, ze wszystkim! A co z One Direction? Koniec naszych marzeń? To też już nigdy nie będzie takie same.

Dlaczego wszystko się tak zniszczyło? 

__________________________________ 

ask

twitter

No to zgodnie z obietnicą rozdział tak na zakończenie wakacji... mimo wszystko życzę udanego roku szkolnego. 

No i zaglądnijcie do nowej zakładki:

WASZE POMYSŁY

Ogólnie chodzi o to żebyście pisali tam własne scenariusz dalszego ciągu opowiadania. Bez różnicy czy to będzie wprowadzenie nowego bohatera, czy dwu zdaniowa scenka, czy też np prośba o to żeby Meg i Harry się zeszli. Piszcie co chcecie aby dalej się działo! To wasze opowiadanie, decydujcie o losie bohaterów!!!

gg: 43034576