Rozdział 4

Wpadłem do domu jak burza. Wszyscy spojrzeli na mnie jak na kosmitę. Wcale im się nie dziwię. Nie miałem tyle energii od bardzo dawna.  Tak właściwie to nie mam pojęcia czy właśnie ukazał mi się duch Meg, ale chyba tak. Jezu, zwariowałem. Nie mogę uwierzyć w to że ją widziałem, ale nie mogłem się pomylić, to była ona, na pewno. Te oczy rozpoznałbym wszędzie. W ręce ściskałem bransoletkę którą zostawiła. W dodatku powiedziała „żegnaj Harry”. I co to niby ma znaczyć? Nie rozumiem nic, zupełnie nic. Nie wiem co mam myśleć. A jeśli to była prawdziwa Meg, moja kochana Meggi? Ale przecież doskonale pamiętam ten dzień. Najgorszy w moim życiu. Zaraz po tym kiedy dowiedziałem się że ona nie żyje.

Chodziłem z kąta w kąt. Nie potrafiłem usiedzieć na miejscu. Denerwowałem się jak nigdy. Dowiedziałem się już że jest w Polsce, że to tam ją zabrali. Nie chciałem sobie wyobrażać nawet co oni jej robili. Tak chciałem wtedy już ją mieć z powrotem, ale czekałem na jakąkolwiek wiadomość od jej rodziców. To oni ciągle nadzorowali śledztwo w Polsce. Chciałem tam jechać, ale Lou mi nie pozwolił, zresztą pewnie denerwowałbym się jeszcze bardziej.

- Harry! Uspokój się! Znajdzie się!- krzyknął Zayn a ja tylko zmierzyłem go wzrokiem.

- Wiem, musi się znaleźć. – w tym momencie zadzwonił mój telefon. Rzuciłem się na niego od razu. Kiedy tylko zobaczyłem że dzwoni Bartek odebrałem od razu.

- Co z nią?

- Harry…

- Znaleźliście ją?

- Tak, znaleźliśmy- nie pasowało mi coś w jego tonie. Może dlatego że starał się nie płakać.

- To wspaniale! A co z dzieckiem? Wszystko w porządku?

- Harry. Ona… Meggi, ona… przykro mi.- wyszeptał cicho a ja upadłem na kanapę. Nie potrafiłem ustać na nogach.

- Bartek, powiedz że ona żyje, że czeka na mnie a to tylko głupi żart- w tym momencie jej brat wybuchł płaczem a mi zaczęły spływać po policzkach łzy.

- Meggi nie żyje.

Upuściłem telefon na ziemię sam wpatrując się w ścianę. Zayn zaczął coś do mnie krzyczeć ale ja nie słuchałem. W mojej głowie odbijało się tylko jedno zdanie. Meggi nie żyje. To było okropne. Powoli dochodziła do mnie prawda. Moja dziewczyna nie żyje. Maja kochana. Rozpłakałem się jak małe dziecko. Nie umiałem inaczej. Wstałem i zacząłem rozwalać wszystko co napotkałem na swojej drodze.

- Harry!- Zayn mocno mnie trzymał a ja wyrywałem się na wszystko strony. Krzyczałem tak głośno że pewnie słyszeli mnie w połowie Londynu.

- Harry! Uspokój się! Co się dzieje?

Upadłem na ziemię chowając twarz w dłoniach. Skuliłem się i płakałem, cały czas płakałem. Malik usiadł obok i objął mnie ramieniem.

- Co się stało?

- Zayn… ona nie żyje.

Kilka dni później stałem nad jej grobem. Byłem nie do życia. Nie rozmawiałem z nikim od kilku dni, z wyjątkiem Bartka, którego przekonałem żeby jej grób był w Londynie. Przyjechali wszyscy. Wszyscy składali kondolencje jej rodzicom. Do mnie podeszła tylko jej babcia, która była zapłakana, cała zapłakana, jak ja. Mocno mnie przytuliła.

- Wiem jak mocno ją kochałeś, ale musimy nauczyć się żyć bez niej.

- Ale ja nie umiem, ja chcę być z nią.

- Nie możesz tego zrobić, ale ona ciągle jest z tobą.- powiedziała do mnie i sobie poszła. Było tak dużo ludzi, a ja ciągle stałem i wpatrywałem się w jej nagrobek. Jak ją zasypują pod ziemią. Miałem ochotę tam wskoczyć razem z nią, ale chłopcy mnie trzymali. Pewnie gdyby nie to to bym upadł. Patrzyłem jak trumna znika pod ziemią. A kiedy myślałem o tym że ona tam jest, że jej ciało zostało bez życia. Boże co ja ci zrobiłem? Za co to wszystko? Cały się trzęsłem, nie wierzyłem w to że jej już nie ma, że odeszła i zabrała ze sobą maleńką księżniczkę.

Zwątpienie. Kłębiło się we mnie zwątpienie. We wszystko, w życie, w jego sens, w Boga, a nawet w miłość. Mimo tego że czułem że ona mnie kocha, że ja nadal kocham ją całym sercem, to nie pomagało. Czułem się coraz gorzej, coraz bardziej samotny, opuszczony, przez najważniejszą osobę w moim życiu.

Zostałem sam. Pogrzeb skończył się kilka godzin temu a ja stoję tu sam. Stoję i nadal patrzę na jej nagrobek. Obwiniałem się. Uważałem że to moja wina, że to przeze mnie ona nie żyje. Bo wtedy kiedy ją porwali ja sobie smacznie spałem, nie obroniłem, nawet nie próbowałem.

- Dlaczego? Dlaczego odeszłaś? Kochanie, wróć do mnie, proszę. Ja bez ciebie nie mogę, nie umiem. Przepraszam, wiem że to moja wina, że to przeze mnie, ale wróć. Słońce moje, nie umiem żyć, wszystko straciło blask, nic nie ma sensu. Nie zostawiaj mnie, proszę. Kocham cię.

Spojrzałem na nasze zdjęcie zawieszone na ścianie. Uśmiechnąłem się widząc ją taką roześmianą. Ja przytulony do jej brzucha. Chyba wtedy z nim rozmawiałem a ona śmiała się trzymając w rękach nutellę którą wyjadała łyżką. Wstałem i zdecydowałem że muszę do niej iść. Zszedłem na dół uśmiechnięty. Rzadko się to zdarzało więc wszyscy spojrzeli na mnie zdziwieni. Siedzieli nadal w salonie oglądając film.

- Co oglądacie?- postanowiłem że będę próbował zachowywać się normalnie. Przed nimi będę udawał że wszystko już jest ok. Nie chcę żeby już się o mnie zamartwiali.

- Jakiś teleturniej. Gdzie wcześniej byłeś?- zapytał Liam więc się uśmiechnąłem. Gdzie byłem? Spotkać się z duchem Meggi. Jak bym im o tym powiedział wzięliby mnie chyba za kompletnego wariata. Ale dzięki temu że ją zobaczyłem czuję się lepiej. Mam wrażenie że chciała mi pokazać żebym wziął się w garść. I dla niej postaram się to zrobić.

- Na spacerze.

- Aha, stało się tam coś?- tym razem Zayn- Bo zachowujesz się tak jakoś inaczej.

- Nie, nic się nie stało. A teraz przepraszam ale muszę wyjść.

- Harry, nie rób nic głupiego.- poprosiła Emily. Westchnąłem. Oni nadal myślą że chcę sobie coś zrobić.

- Spokojnie, nie mam zamiaru. Idę do Meggi.- powiedziałem już ciszej i wyszedłem z domu. Tę drogę znalem już na pamięć. Minąłem bramę cmentarza i skierowałem się na jej grób. Położyłem na nim jedną czerwoną różę. Usiadłem przed grobem i wpatrywałem się w napis wyryty na marmurowej płycie. Moje policzki robiły się mokre.

- Cześć kochanie- szepnąłem- Widziałem cię dzisiaj wiesz, sam nie wiem czy to byłaś ty ale ta bransoletka. Nie wiem co mam myśleć. Postanowiłem dziś że będę się starał trochę pozbierać. Chłopcy mają rację, minął już rok odkąd cię nie ma. Ale to wcale nie oznacza że zapomniałem, bo ciebie będę zawsze pamiętał, ciebie i naszą córkę. Kocham was. Czuję się trochę lepiej chociaż ciągle tęsknię, chciałbym cię mieć przy sobie, chciałbym żebyś była za mną, żebyśmy byli szczęśliwi jak kiedyś. Wiem że to nie możliwe, ale proszę opiekujcie się mną. Wiem, to ja powinienem opiekować się wami, ale nie umiałem. Dlatego skarbie, bądź ze mną w każdej chwili, bądźcie przy mnie a obiecuję że postaram się wziąć w garść. Nie opuszczajcie mnie.

***

Rzuciłam się na hotelowe łóżko. Rozpłakałam się na dobre. Wszystko wróciło ze zdwojoną siłą. A ja głupia myślałam że mi przejdzie. A ja go tak cholernie mocno kocham, tak chciałabym być z nim, obok niego, przytulic go, poczuć po prostu jego obecność.

Rano obudziłam się wcześnie, nie mogłam spać. Wstałam i udałam się do łazienki. Jak już się ogarnęłam to zrobiłam sobie płatki siedząc przy wysepce w kuchni je jadłam. Usłyszałam dzwonek mojego telefonu.

- Halo.

- Cześć Magda, co tam? Kiedy wracasz?- usłyszałam głos Jasona.

- Daj mi ją!- usłyszałam krzyk Jamie w tle. Po chwili przełączyli chyba na głośnomówiący.

- w porządku, wracam dziś wieczorem.

-  Świetnie! To my do ciebie wpadniemy!.

- Wiecie co, będę dopiero wieczorem, dosyć późno wiec może wpadajcie jutro.

- Dobra dobra, będziemy jutro. Trzymasz się jakoś?

- Mhm, daję radę. To do zobaczenia!-

- Pa!-0 usłyszałam dwa głosy na raz i się rozłączyłam.

Dobrze że mam dwójkę moich wariatów przy sobie, dobrze że są. Tutaj w Londynie nie mam już nikogo, w Polsce też nie. Teraz Paryż jest moim domem, tam czuję się lepiej. Po prostu żyję tam jako nowa osoba, nie będę się przejmować tym wszystkim. Kocham Harrego. Nie wiem jak to jest możliwe. Przecież w gruncie rzeczy on mi się tylko przyśnił, więc jak to możliwe? Nie wiem. Ale to jest pewne. Kocham go nadal. On jest moim życiem, moim natchnieniem, moją pasją. Żyję bo wiem, że on żyje. I to mi wystarcza. Na pewno jest szczęśliwy z jakąś inną dziewczyną. To boli, bardzo boli, ale cieszę się że chociaż on zazna odrobinę szczęścia.

Jestem posiadaczką około miliona rysunków Harrego. Ale przecież milion pierwszy nie zaszkodzi prawda? Dlatego właśnie teraz siedząc w samolocie rysuję jego portret. Z pamięci, nie potrzebuję zdjęć. Znam każdą część jego ciała, pamiętam wszystko. Ciekawe czy ktokolwiek by mi uwierzył gdybym mu o tym powiedziała? Wątpię. Mi samej ciężko ogarnąć to wszystko a co dopiero komukolwiek innemu? Trudno jest sobie wyobrazić, że podchodzi ktoś do ciebie i mówi: „Cześć kocham cię. Tylko widzę cię po raz pierwszy i po raz pierwszy z tobą rozmawiam. Ale przyśniłeś mi się więc to na pewno nie zwykłe zauroczenie.” Za nic w życiu bym nie uwierzyła w takie słowa. Więc zachowuję to tylko dla siebie i nikt nigdy się o tym nie dowie. Ja nauczę się z tym żyć i wszystko będzie w porządku.

Przypięłam rysunek do ogromnej tablicy korkowej. Tam miałam już bardzo dużo rysunków Harrego i chłopaków. Lubiłam go rysować. Podeszłam do okna i spojrzałam na Paryż. Był taki piękny. Właściwie to jest środek nocy a ja niedawno weszłam do mojego mieszkania. Zobaczyłam jedną spływająca po szybie kroplę, potem drugą i trzecią, a potem serię kolejnych z których zrodził się deszcz. Poszłam do łazienki wziąć prysznic. Opierając się o kafelki zamknęłam oczy i co widziałam? Ile my namiętnych chwil spędziliśmy w takich miejscach. Nasza łazienka była chyba jedynym pomieszczeniem w domu gdzie mieliśmy choć namiastkę prywatności. Zawsze to tam spędzaliśmy wspólne poranki. Ja starałam się wcisnąć w moje spodnie co nie było łatwe z tym wielkim brzuchem a on się ze mnie śmiał. Ile razy paradował tam nago kiedy akurat ktoś sobie wszedł do środka. Jak to był któryś z chłopców traktowaliśmy to normalnie ale jak weszła jakaś dziewczyna to Styles piszczał jak baba zakrywając się mną najczęściej. Jak by nie mógł zrobić tego rękami? Czy to kiedykolwiek wyjdzie z mojej głowy? Ja mam już tego dosyć. Tych wspomnień jest za dużo i nie umiem pozbyć się ich wszystkich.

Wyszłam spod prysznica wycierając moje włosy. Nie przewidziałam jednak tego że jest tak ślisko i potknęłam się. Upadłam na ziemię przy okazji rozbijając moje ulubione perfumy. Wstałam i spojrzałam na rękę która cholernie mnie bolała. Była cała czerwona a tak gdzieś powyżej nadgarstka strasznie mnie piekło. Włożyłam ją pod zimną wodę przez co syknęłam z bólu. Wyciągnęłam apteczkę i jakoś to sobie opatrzyłam co nie było łatwe. Tylko ja mogłam sobie zrobić coś takiego. No co za niezdara ze mnie! Wytarłam krew która była na podłodze i wreszcie położyłam się do łóżka. Ten dzień był naprawdę bardzo męczący, zwłaszcza że w ciągu mojego pobytu w Londynie widziałam Jego. Miałam zamiar zapomnieć a to co było w mojej głowie nasiliło się jeszcze bardziej. Potrzebuję jego bliskości, opiekuńczości, wsparcia… miłości.

____________________________

I jak? Mam nadzieję że się wam podoba ;) W każdym razie kocham was, dopiero 4 rozdział dodaje a jest już ponad 1000 wyświetleń. Dziękuję :p

Komentujcie

ask

gg 43034576 

tt   @Meggi__Styles

Jeśli chce ktoś być informowany niech zostawi swój twitter lub gg