Rozdział 36

MAGDA

Już prawie zasypiałam za kierownicą. Słońce już praktycznie nie było widoczne, choć część jego promieni znajdujących się tuz nad horyzontem raziła mnie prosto w oczy. Z okularami przeciwsłonecznymi starałam sobie przypomnieć drogę do naszego miejsca. Nie wiem dlaczego, ale sadziłam że Harry tam jest. To było jedyne miejsce które przyszło mi na myśl, gdzie mógł się schować. Skoro zniknął bez słowa to przecież gdzieś pojechać musiał. Zabłądziłam już dwa razy, nawet nie pamiętam nazwy miejscowości w której był ten domek. Byłam tam raz, kiedy prowadził Harry, w dodatku kazał mi na końcu zamknąć oczy, więc pamiętam jedynie drogę powrotną i to tez słabo. W końcu po kilku godzinach wjechałam na podjazd. Teraz kiedy było ciemno to miejsce wydawało mi się straszne. Drzewa rzucały cień, a ja od tamtego wydarzenia, nie bardzo lubię las. Jedynym światłem były światła samochodu, dokładnie jak wtedy. W oknach widoczna była jedynie ciemność, nic nie wskazywało na to że ktoś tu jest. Więc chyba się pomyliłam.  Zgasiłam silnik, powoli otwarłam drzwi i wyszłam na zewnątrz. Nie czułam się pewnie, wręcz miałam wrażenie że ktoś zaraz z tych krzaków wyskoczy. Zbliżyłam się do domku, nie mam kluczy. Co teraz zrobię?

Kiedyś, te dwa lata temu kiedy byłam tu ostatni raz zostawiliśmy je na parapecie, za doniczką z kwiatkami. Sprawdziłam, były tam. Cała roztrzęsiona włożyłam klucz do zamka i przekręciłam go. Bałam się. Jestem sama w jakimś lesie.

Powoli weszłam do środka, zapaliłam światło w salonie i aż podskoczyłam z przerażenia kiedy ujrzałam na kanapie śpiącą postać, która przez mój krzyk uniosła powieki do góry.

LOUIS

- Cholera jasna! Czy my musimy wszystko jak zawsze spierdolić?!- wrzasnął Niall łażąc w te i z powrotem po pokoju. Byliśmy w mieszkaniu Meg, na kanapie siedział Olly a my z chłopakami  przyszliśmy do niego.

- Nie drzyj mordy! Trzeba było jej nie puszczać samej a nie teraz wrzeszczeć po ludziach.- odezwał się właściciel mieszkania. – Gdzie ona w ogóle pojechała?

- Szukać Harrego.- powiedział cicho Zayn

- Kurwa, bo zaraz nie wytrzymam. Ten cholerny dupek zostawił ją, przepłakała przez niego tyle nocy, a teraz go szuka?! Po jaką kurwę jej o tym mówiliście?!

- Olly, tylko ona zna Harrego tak dobrze, wie gdzie mógłby pojechać.

- Ale to nie znaczy że musiała jechać za nim.- powiedział mierząc mnie wzrokiem. Westchnąłem siadając bezwładnie na kanapie.

- Uspokój się- Kate się wreszcie odezwała.- Kocha go, martwi się o niego, dlatego pojechała. To nie mała dziewczynka, Poradzi sobie sama.

- Chłopcy nie są niczemu winni. To że Magda z Harrym się rozstali to nie ich sprawa. Hazz to dupek, i wiemy o tym wszyscy ale on też musiał mieć swoje powody żeby z nią zerwać, kochał ją ponad życie, sami widzieliście co przechodził kiedy myślał że zginęła. Więc nie wciskajcie mi tu że nie powinni być razem, bo dobrze wiemy, że są dla siebie stworzeni- powiedział Jamie zerkając na każdego po kolei kończąc na mnie. Spojrzałem na nią posyłając jej uśmiech. Olly się jeszcze bardziej naburmuszył, widać interesował się Meg, ale kolego, nic z tego.

Wyszliśmy wszyscy z tego mieszkania. Oczywiście z grobowymi minami.

- Cholera, mam naprawdę dość tej dwójki. Rozumiem, to nasi przyjaciele, ale my też mamy swoje sprawy, a ciągle latamy wokół nich.- powiedziałem swoje myśli przez co wszyscy na mnie spojrzeli z wyrzutem. Tak a w środku, myślą to samo co ja.

- Lou, bez przesady, wiemy co przeszli, to nie było dla nich łatwe, nie powinieneś tak mówić.- Liam odezwał się jako pierwszy.

- Bo co? Mówię co uważam. A taka jest prawda, wszystko co się dzieje w ciągu ostatniego roku kręci się wokół nich. Najpierw Hazz i ta jego depresja, potem powrót Meg, ta cala sytuacja z ich wypadkiem, a teraz to. Mam dość, naprawdę serdecznie dość. – odwróciłem się i zwyczajnie odszedłem zostawiając ich samych. Wkurzają mnie. Nie chodzi o to że się o nich nie martwię bo się martwię, ale mam też swoje problemy, nie mam ani ochoty ani czasu na to by ciągle żyć ich życiem. Usiadłem na ławce w jakimś parku.

- Lou!- usłyszałem wołanie, ale kto mnie wołał? – Louis!- Kiedy zobaczyłem Eleanor biegnącą w moim kierunku myślałem że zaraz tam na zawał zajdę. No pięknie! Jeszcze jej tu trzeba!

- Loui, kotku, pogadamy?

- A mamy o czym?

- Przepraszam, wiem że cię skrzywdziłam, ale wróć do mnie.

- Zostaw mnie w spokoju.- warknąłem. Nie chcę do niej wracać, nie mam na to ani odrobiny ochoty. Nie umiem wybaczyć zdrady, nie umiem jej znów kochać, nie jest tą samą osobą w której kiedyś się zakochałem.

- Proszę, dajmy sobie szansę, Lou, tyle byliśmy razem.

- Loui, kochanie, ile można cię szukać, co?- spojrzałem zdziwiony na Jamie która pojawiła się niewiadomo skąd. Tak po prostu podeszłą do mnie siadając na moich kolanach. Nawet nie zauważyłem kiedy cmoknęła lekko moje usta.

- Kto to jest?- zapytała uśmiechając się przyjacielsko do Eleanor. Wtedy załapałem o co chodzi. I zacząłem pomagać Jam w jej planie.

- To El. A to Jamie.- zwróciłem się do Eleanor. Jej mina, cholera nie wiem czy chciałem tak ją ranić. Ale innego wyjścia nie było, chciałem się uwolnić od niej, gdzieś tam jakaś część mnie chciała się zemścić, chciała żeby to ona teraz poczuła to co ja czułem.- Moja dziewczyna- dodałem po chwili obejmując w pasie Jamie. Ona za to wyciągnęła w kierunku mojej byłej rękę na przywitanie, którą El po lekkim zawahaniu uścisnęła.

- Skąd się znacie?

- Lou, przemyśl to proszę, ja cię ciągle kocham.- nie powiem, zdziwiłem się, i to bardzo zdziwiłem. Z twarzy Jamie momentalnie zniknął uśmiech. Zerwała się z moich kolan stojąc naprzeciwko jej. Mierzyła ją wzrokiem który mógłby zabijać.

- Coś ty powiedziała?!

- Że go kocham.

- Co ty, ślepa jesteś?! Jesteśmy razem więc nie wpieprzaj się w nasze życie, zostaw go w spokoju!

- Bo co mi zrobisz?!- Eleanor też zawsze była upartą osobą, umiała postawić na swoim. Teraz to chyba pokazuje, bo nie daje się tak łatwo odstraszyć.

- Spierdalaj stąd, bo nie ręczę za siebie.- Jam wysyczała w jej kierunku.

- Rozmawiałam z Lou, nie z tobą.

- Ale Louis myśli tak samo, prawda skarbie?

Podszedłem do Jamie i chwytając ją w pasie odciągnąłem od El.

- Uspokójcie się, El nas już nie ma, zniknij z mojego życia, jak widać jestem szczęśliwy bez ciebie.- „moja dziewczyna” posłała jej triumfalny uśmiech a ta spojrzała na mnie kpiąco.

- Szybko się pocieszyłeś.

- To ty mnie zdradziłaś. Odeszłaś do innego i co? Myślisz że teraz przyjmę cie z otwartymi ramionami? To się mylisz.

- Słyszałaś?! Odpieprz się od nas! Jeszcze raz cię zobaczę z Louim to uwierz nie będzie tak miło. A teraz wybacz ale my już pójdziemy.- Jamie splotła nasze ręce razem i pociągnęła mnie w drugą stronę. Szliśmy w całkowitej ciszy, ale kiedy oddaliliśmy się na tyle żeby El nas już nie widziała Jamie uwolniła mnie z uścisku i wybuchła śmiechem. Mi jednak nie było do śmiechu. To wcale nie było miłe.

- Przepraszam- kiedy skończyła stanęła naprzeciwko mnie uśmiechając się- Nie powinnam się śmiać.

- W porządku, dzięki za to.

- Nie ma za co, było nawet fajnie. Przez moment byłam dziewczyną tego sławnego pana Tomlinsona.- poruszyła zabawnie brwiami na co parsknąłem śmiechem.- No wreszcie! Uśmiechnąłeś się!

- Uśmiech to moje drugie imię.

- W takim razie idziemy coś zjeść, zgoda? Bo jestem strasznie głodna.- Jam pomasowała się po brzuchu ciągnąc mnie za rękę za sobą. W tym jednym momencie przemknęło mi przez myśl że mógłbym z nią być naprawdę. Jednak szybko odgoniłem tę myśl.

HARRY

Spojrzałem na uśmiechającą się do mnie siostrę stojącą w drzwiach.

- Jedź wolno, rozumiesz? Nie mam zamiaru znowu spędzić przy tobie tyle czasu w szpitalu.- uśmiech na chwilę zniknął z mojej twarzy przypominając mi o tamtym zdarzeniu.

- Spokojnie, chcę tylko odpocząć, przemyśleć wszystko. Wrócę za góra trzy dni, zresztą muszę się pojawić w studiu, bo znowu nagrywamy.- podszedłem bliżej składając na jej policzku całusa.

- No no, Gemma nie wiedziałam że masz teraz takiego przystojnego chłopaka.- głos zdaje się ze sąsiadki sprawił że oczy mi o mało na wierzch nie wyszły. Po chwili oboje wybuchliśmy głośnym śmiechem. Starsza pani patrzyła na nas jak na idiotów.

- To mój brat.- wytłumaczyła jej na co ta palnęła się w czoło. Aha?

- Jestem Harry.- uśmiechnąłem się do niej po czym zwróciłem do Gemmy.- Jak wrócę to pogadamy o tym domu. Pomyśl o tym.- przytuliłem ja szepcząc jej do ucha ciche- Kocham cię młoda.

- Spadaj już mały.

Był środek nocy, chyba nie pomyślałem o tym że jednak trzeba tam trochę jechać. No ale wyjechałem naprawdę późno więc co się dziwić.

Kiedy zgasiłem silnik aż uśmiechnąłem się do siebie patrząc na to miejsce. Tyle wspomnień.

_____________________________ 

ask

Wiem wiem wiem. Chcecie Harrego i Meg. 

I wiecie co wam powiem? Kiedy ja czegoś chcę to tego nie dostaję. Proszę o kilka głupich, cholernych słów, i naprawdę mam już dość tego, że ciągle muszę was o nie prosić. Dlatego pod tym rozdziałem robię to po raz ostatni. Nie mam zamiaru błagać o komentarz, bo to nie ma najmniejszego sensu. To tak jakby słowa w nim zawarte były wymuszone. A tego nie chcemy prawda? 

Czy kiedykolwiek czekaliście na rozdział dłużej niż choćby tydzień czy dwa? Czy kiedykolwiek zawiesiłam bloga? Zawiodłam was w którymś momencie? Jeśli tak to powiedzcie kiedy... 

A jeśli chodzi o rozdział to pojawi się w przyszłym tygodniu. Będzie w nim fragment i Harrego i Meg. 

Dziękuje za to wszystkim tym którzy komentują. I to dla was to robię, dla was piszę. kocham was równie mocno co ten blog, bo bez was by go nie było. Wasze zdanie jest jego ogr5omna częścią. DZIĘKUJĘ!!!  

P.S. I jeszcze tak tylko wspomnę że poprzedni post był moim 100 licząc pierwszą część. Dziękuje za prezent w postaci ogromnej ilości komentarzy. Tym moim 14 osobom naprawdę serdecznie dziękuję. Jeszcze raz.